Waarom Maggie De Block gelijk heeft over Navid Sharifi

België heeft dringend nood aan heldere en objectieve criteria voor de regularisatie van jonge vluchtelingen die hier al een leven hebben uitgebouwd.

Navid Sharifi is een fidele jongen. Goedlachs, niet onknap, perfect ingeburgerd en nog een goede stielman ook. Hij komt dus behoorlijk dicht in de buurt van de ideale buurman en zelfs schoonzoon. Tenminste, voor zover we hem kennen hier in België en met abstractie van zijn mogelijke voorgeschiedenis is eigen land, waarover we vooralsnog niets met zekerheid weten.

Dus vinden honderden Belgen – onder wie opvallend veel politici en aanverwanten – dat hij in België moet kunnen blijven. Het lijkt zijn supporters nogal onzinnig om hem na vijf jaar in België, uit te wijzen naar Afghanistan, een land waar hij sinds zijn kleutertijd geen voet meer heeft gezet en zo goed als geen herinneringen aan heeft. En dat is natuurlijk ook zo.

Toch heeft staatssecretaris voor Asiel en Migratie Maggie De Block (Open VLD) gelijk als ze niet in de regularisatieprocedure van de jongen wil tussenkomen. Of willen we echt in een land leven waar één vrouw eigenhandig mag oordelen over het leven van jongens en meisjes die toevallig op de verkeerde plek in de wereld zijn geboren? Geloven we echt dat iemand die macht mag krijgen louter omdat ze verkozen is bij de laatste verkiezingen? Zo’n Romeinse keizerin – zoals De Block het zelf noemt – zou dan onvermijdelijk en wellicht ongewild vastlopen in willekeur. Laat zo’n tsarina dan elke achttienjarige blijven voor wie er minstens honderd Belgen op straat komen? Of moet de jonge vluchteling in kwestie ook een lidkaart van de Chiro of een vast arbeidscontract kunnen voorleggen? In elk geval is het niet aan een staatssecretaris om dat te bepalen, want die wordt tot nader order geacht om de bestaande wetten toe te passen. Of voorstellen te doen om die aan te passen.

Maar zij is niet de enige die een poging kan doen om de spelregels te veranderen: dat kunnen ook de vele parlementsleden die graag moord en brand schreeuwen en zelfs letterlijk op straat komen als er weer eens een aaibare asielzoeker wordt uitgewezen. Want laten we alsjeblief niet doen alsof dit de eerste keer is dat het ons opvalt dat de wet tekortschiet. Vorig jaar nog was er de jonge lasser Parwais Sangari die naar zijn geboorteland Afghanistan werd uitgewezen en daar nu ondergedoken leeft. Een paar maanden eerder stond Scott Manyo, een scoutsleider uit Boortmeerbeek, dan weer op het punt om naar Kameroen terug te worden gestuurd. Daar stak De Block na veel vijven en zessen wél een stokje voor: hij mocht blijven tot hij zijn diploma administratief medewerker expeditie had behaald.

Al die verhalen tonen aan dat de wet wel eens herzien zou mogen worden. Het lijkt niets voor een beschaafd land om jonge mensen die hier hun jeugd hebben doorgebracht, volledig zijn ingeburgerd en geen affiniteit meer hebben met hun vaderland, worden teruggestuurd om de simpele reden dat ze achttien jaar zijn geworden. Als er maand na maand onbegeleide minderjarigen in ons land blijven arriveren, op de vlucht voor oorlog, mishandeling, verwaarlozing of wat dan ook, is het in een rechtsstaat aan de wetgever om regels voor hen te maken die de meeste Belgen kunnen begrijpen en ook aanvaardbaar – ja, zelfs rechtvaardig – vinden. Misschien betekent dat, zoals Mieke Vanhecke van het Vlaams Secretariaat van het Katholiek Onderwijs al langer vraagt, dat we jonge asielzoekers minstens moeten toelaten om hun studie af te maken voor ze eventueel worden uitgewezen. Of men zou kunnen beslissen dat jongeren, die hier als minderjarige zijn gearriveerd, niet terug moeten als ze volledige zijn ingeburgerd en hier een fatsoenlijk leven hebben opgebouwd. En ja, een vast arbeidscontract zou ook een voorwaarde kunnen zijn. Hoe ze die nieuwe wet dan noemen, een kinderpardon of jobclausule bijvoorbeeld, maakt totaal niet uit. Als er maar andere criteria worden gehanteerd dan de aaibaarheid van zo’n ingeweken jongen of meisje.

Want het zijn natuurlijk niet allemaal vlotte, mediagenieke jongens als Navid, Parwais of Scott die zich hier na een puberteit in pakweg Waregem of Antwerpen al helemaal thuis voelen. In België wonen nog tientallen jongens en meisjes zoals zij. Maar sommigen zijn eerder stuurs, onaantrekkelijk, een tikkeltje antipathiek zelfs. Tot in hun ziel getekend door oorlog, dreiging en angst. Het zijn jonge mensen die hun leven nog volop aan het samenrapen zijn. Mensen die de meeste politici – altijd zo bevreesd voor het fameuze aanzuigeffect – liever zien gaan dan komen, en voor wie geen enkele buur een spandoek maakt. Toch niet om te protesteren tegen hun vertrek.