‘Vlaamse homoseksuele personages lijken net hetero’s, vast uit angst voor stereotypen’

1,1 procent minder LGBTQ-personages in Amerikaanse fictiereeksen.

Ik vraag het me geregeld nog wel eens af: ben ik wel woke genoeg? Af en toe voel ik tijdens het lezen van de kranten zelfs, denk ik, wat Mia Doornaert moet voelen als ze een columnonderwerp beet heeft. Onlangs berichtte The New York Times dat in vergelijking met het vorige Amerikaanse televisieseizoen er dit seizoen (van de vorige herfst tot de zomer die komt) maar liefst 1,1 procent minder LGBTQ-personages meespelen in fictiereeksen. Hun aandeel daalde van 10,2 naar 9,1 procent van het totale aantal personages. De eerste daling is dat trouwens in vijf jaar, maar die minus 1,1 procent was niettemin al meteen nieuwswaardig genoeg voor een heel artikel.

Ik had in mijn gedachten de pesterige column al geschreven, toen – ik neem aan dat dit ook weleens bij Mia Doornaert gebeurt – er zich nog een bijvraagje vormde in mijn achterhoofd: kan ik mij eigenlijk één homoseksueel personage herinneren uit een Vlaamse televisiereeks of film? Eentje met wie ik me niet per se helemaal hoef te kunnen identificeren, liever niet, maar toch iemand die ik iets of wat interessant vond? Ik heb uiteraard niet alles gezien. In Thuis en Familie zal er weleens een obligate verhaallijn over een homo zitten, en Dertigers, waar zelfs een heel setje in meespeelt, heb ik stommelings overgeslagen. Maar de personages die homoseksueel zijn, zijn dat meestal alleen in naam. Voorts lijken het net hetero’s, alsof er helemaal geen wezenlijke verschillen zijn. Het is een vorm van goedbedoelde ontkenning, vast uit angst voor stereotypen.

Om kort te gaan: ik vond niemand aan wie ik met plezier terugdacht.

Ik klaag verder niet, hoor. Straks begin ik in Shuggie Bain, de roman waarmee Douglas Stuart vorig jaar de Booker won, en vorige week zond Channel 4 de eerste aflevering uit van It’s a Sin, een fictiereeks over de aidscrisis van de jaren tachtig in Londen. Afgaand op die eerste aflevering, zou dat wel eens heel erg goed kunnen worden (over drie jaar komt dat dan misschien op Canvas). Ik zag vorige week ook de livestream van Weg met Eddy Bellegueule, een voorstelling van Toneelschuur Producties die gebaseerd is op de roman van Edouard Louis over z’n jeugd in een homofoob en – sinds de bestorming van het Amerikaanse Capitool mogen we dat weer zeggen – gatachterlijk dorp. De voorstelling is veel beter dan het boek. Maar nu de 21e eeuw toch ook alweer 21 jaar bezig is, lijkt me in Vlaanderen één LGBTQ-televisiereeks niet te veel gevraagd.