Theatermaker Fien Leysen: ‘Ik wilde twee sterke vrouwen portretteren in een wereld vol dreiging’

Samen met scenograaf Manu Siebens zorgt theatermaker Fien Leysen voor de eerste echte première van het jaar. Op 2 februari gooit ze in Brussel de deuren van de KVS open voor het livepubliek van Numi Yaldati.

Wat mag u dat uw collega’s niet mogen?

Fien Leysen: Niks. Wij houden ons net als iedereen strikt aan de regels. Numi Yaldati is gewoonweg een creatie die, zonder dat dit het uitgangspunt was, aan alle coronamaatregelen voldoet.

In 2016 studeerde ik drama/woordkunst aan het conservatorium van Antwerpen. Stadsdichter en docente Maud Vanhauwaert vroeg om ‘iets’ te doen met de vervallen Fierensblokken, een sociaal woonblok dat dreigde te worden gesloopt. Na een bezoek aan het gebouw schreef ik een verhaal waarin een dakloze vrouw in dat woonblok het dagboek van een Joodse vrouw aan haar ongeboren kind vertelt. Dat verhaal belandde in de lade. Tot Manu Siebens, die als scenograaf bij Berlin en MarthaTentatief werkt, me vorige zomer vertelde dat hij nog eens een echte installatie wilde maken. Zo ontstond Numi Yaldati.

Waarom die titel?

Leysen: ‘ Numi Yaldati‘ is Hebreeuws voor ‘slaap, mijn meisje’. Het komt uit een wiegeliedje dat is geschreven aan het einde van de 19e eeuw. Dat is de tijd waarin de Joodse vrouw uit mijn verhaal jong was. Het stuk is geen politiek statement, ik wil twee sterke vrouwen portretteren die elk tot een groep behoren die in onze maatschappij nauwelijks geholpen wordt. De dakloze vrouw ontvlucht anno 2021 de winterkoude in het gebouw. De Joodse vrouw voelde er anno 1940 de dreiging van de Tweede Wereldoorlog én het kind in haar buik. Beiden kijken naar buiten en weten niet hoe de wereld morgen voor hen zal zijn. Het is een verhaal over verlies. Alweer. (lachje) Net zoals Wat niet (weg) is (2017), dat ik maakte na de dood van mijn vader. Maar dit verhaal is fictie.

Tijdens Wat niet (weg) is, zaten we oog in oog met u. En nu?

Leysen: Numi Yaldati is een installatie met digitale tekeningen – in blauwe pen: het blauw van een architectuurplan en van de pen in het dagboek – van Tom Clement en mijn stem die het verhaal vertelt. Manu plaatst vier wanden in een kruisvorm, met in het midden een soort’ ‘liftkoker’. Voor elke liftkokerwand, die ook dient als projectiescherm, staat een bankje. Via mijn stem, de tekeningen, de muziek van Bert Hornikx en een soundscape met stadsgeluiden die we opnamen op het dak van de Fierensblokken, wordt elke bezoeker – acht per keer – het verhaal en de flat binnengeleid.

Hoe wandelen we weer naar buiten?

Leysen: Met meer aandacht voor wie leeft in het verborgene. We vergeten in tijden vol oorlog of oorlogsdreiging de kleine tragedies die zich voltrekken. We vergeten dat achter elk raam van een woonblok iemand kan zitten die wezenloos naar de wereld tuurt. Het is geen vrolijk verhaal. Maar Toms beelden zorgen voor een shot schoonheid in de tristesse.