Sopraan Elise Caluwaerts: ‘Ik ben iemand die makkelijk alles kan inpakken en vertrekken’

Hoe is Elise Caluwaerts als mens? Om deze 20 vragen te beantwoorden, had zij 18 minuten en 51 seconden nodig.

Welk nieuws heeft u recent bang of boos gemaakt?

Het nieuws dateert van eind vorig jaar, maar ik blijf boos op armoedeorganisatie Poverello, die 14 miljoen euro op haar bankrekening heeft staan, plus 50 miljoen aan vastgoed. Maar daklozen in Brussel moeten wel 300 euro per maand betalen voor een bed in een van haar slaapzalen. Dat is gewoonweg walgelijk.

Hebt u een concreet idee of voorstel om de wereld te verbeteren?

Minder sociale media – voor politici zouden ze die zelfs beter volledig verbieden, wat een circus! – en meer echt contact. Dat levert hopelijk ook meer empathie op.

Wat is uw grootste prestatie?

Mijn weerbaarheid.

Wat is uw grootste mislukking?

Dat mijn relatie na 4,5 jaar is gestopt. We hebben allebei heel erg ons best gedaan om het te doen werken, maar het lukte niet. Dat is hartverscheurend.

Hebt u al eens overwogen om te emigreren?

Ik heb al in Amsterdam, Den Haag, Parijs, Londen en New York gewoond. Ik zou het iedereen aanraden: je wordt uitgedaagd in je eigen context, alle logica verdwijnt. Daardoor kom je tot de essentie.

Aan welke jeugdherinnering bent u het meest gehecht?

We hadden een vakantiehuis in Zuid-Frankrijk, waar we met ons gezin van vijf kinderen elke zomer naartoe reden. Voor het vertrek zette vader ons af bij de supermarkt, waar we dan een stuk of vijftig strips kochten.

Doet u iets bijzonders voor het milieu?

Ik eet bijna altijd vegan, voor het milieu en het dierenwelzijn. En ik probeer zo veel mogelijk met de trein te reizen, in plaats van met het vliegtuig.

Wat is het ergste wat u over uzelf op sociale media hebt gelezen?

Niets, ik negeer het compleet. Het interesseert me totaal niet wat een of ander gefrustreerd mens van me vindt.

Praat u weleens tegen uw huisdier?

Constant, met mijn teckel Milou. En die praat terug.

Van welke beslissing hebt u het meest spijt?

In het voorjaar van 2020, toen de coronacrisis losbarstte, besloot ik mijn appartement in New York op te zeggen en terug te keren naar België. Ik mis het heel erg.

Hebt u het gevoel dat de jaren dertig terug zijn?

We zitten nu ook in een crisis. Al vrees ik dat we de echte crisis over het hoofd zien: covid-19 zullen we overleven, de klimaatverandering niet.

Welk kunstwerk – boek, film, muziek, schilderij… – heeft u het meest geraakt of gevormd?

Op mijn achttiende nam de leraar lied van het conservatorium ons mee naar Wenen, waar we het Belvedere bezochten voor De kus van Gustav Klimt. Daar heb ik een uur naar zitten kijken.

Waarover zou u meer willen weten?

Ik ben een fervent lezer, waardoor ik me constant kan verdiepen in nieuwe thema’s.

Hoeveel geld geeft u jaarlijks aan goede doelen?

Aan Unicef en Artsen Zonder Grenzen geef ik 50 euro per maand, en ik zing geregeld op fundraisers. Daarnaast stel ik af en toe mijn huis open voor vluchtelingen, die dan enkele dagen blijven logeren.

Wat vindt u het moeilijkste aan de liefde?

Dat je moet kunnen loslaten. Maar dat maakt het ook prachtig.

Vindt u seks overschat?

Absoluut niet. Het is dé manier om naakt en dierlijk te zijn, letterlijk en figuurlijk, en los te laten.

Hoelang is het geleden dat u uw ouders hebt gezien?

Mijn vader is helaas gestorven in maart. Ik draag een gouden hangertje met zijn foto, dus hij is altijd dichtbij. En mijn moeder zie ik geregeld.

Doet u iets bijzonders voor uw gezondheid?

Dat moet wel, als zangeres. Ik leef heel gematigd: weinig alcohol, geen tabak, veel thee, veel slaap.

Zou u op de vlucht slaan als het oorlog wordt?

Ik ben iemand die makkelijk alles kan inpakken en vertrekken, maar ik ben ook een vechter. Ik zie me dus wel in het verzet gaan.

Wat hebt u geleerd in het leven?

Dat connectie tussen mensen het allermooiste is wat bestaat.