Als Groen in het nieuws komt, is het omdat boegbeelden vertrekken. De Zondag sprak met oud-voorzitter Meyrem Almaci die wél aan boord blijft. ‘Je kan van politici geen leiderschap verwachten als je hen telkens opjaagt.’
De Zondag wilde weten of Almaci vindt dat Arizona een makkelijke regering is om oppositie tegen te voeren?
‘Het verschil in mensbeeld kan bijna niet groter. Arizona is een regering van de vorige eeuw. Het recht van de sterkste regeert opnieuw. Het is weer leven om te werken in plaats van omgekeerd. Aanvankelijk vreesde ik dat Arizona een dorre woestijn zou worden voor vrouwen. Het blijkt erger: het is een dorre woestijn voor vrouwen én voor iedereen die kwetsbaar is. De samenstelling van de regering weerspiegelt zich in het beleid: het is een regering van mannen voor mannen.’
Waarom zullen vooral vrouwen het slachtoffer zijn van het beleid?
‘Omdat zij vaker deeltijds werken. Omdat zij vaker alleenstaand zijn met kinderen. Omdat zij vaker zorg opnemen. Vrouwen lopen een groter risico op armoede. Maar wat zegt de regering? Dat je een volledige loopbaan moet hebben voor een volwaardig pensioen. Dus wie zal uit de boot vallen? Vrouwen en al wie kwetsbaar is.’
Het zijn voorlopig de vakbonden die het gezicht vormen van de oppositie. Waar is Groen naartoe?
‘Ik ben ten eerste heel blij dat het middenveld op straat komt. In deze tijden hebben we nood aan geëngageerde stemmen. En twee: wij steunen hen en komen ook zelf op straat. Maar wat verwachten jullie van ons? Als we aan het stakingspiket staan, krijgen we de vraag wat we daar doen. Ik vind dat opmerkelijk.’
Komt voorzitter Bart Dhondt genoeg uit de verf?
‘Hij is nog maar net aangetreden! In 2007 was ik ook een nobele onbekende toen ik in het parlement kwam. Welk oordeel zou ik gekregen hebben na drie maanden? Het is normaal dat iemand tijd nodig heeft om te groeien. Laat mij de parallel trekken met Maxime Prévot. Wat heeft hij gedaan toen hij voorzitter werd van Les Engagés? Hij is onder de radar verdwenen om vanuit de luwte aan de heropstanding van zijn partij te werken. Dat is hem gelukt en zie: vandaag is hij zelfs vicepremier. Maar in het begin kreeg hij ook kritiek. Laat dat een les zijn: oordeel niet te snel. Ik heb echt een hekel aan het kortetermijndenken, ook van media met hun peilingen. Je kan van politici geen leiderschap verwachten als je hen telkens opjaagt.’
Groen kreeg rake klappen in juni. Is er soms een stemmetje in haar dat zegt: misschien hadden we toch niet in Vivaldi mogen stappen?
‘Neen. Dat was een moeilijke overweging, maar ik zou het opnieuw zo doen. Het geheugen is kort. We zaten toen in volle coronacrisis al meer dan een jaar zonder volwaardige regering. Ik blijf ook achter het programma van Vivaldi staan. Alleen was de uitvoering niet altijd ideaal. Maar op sociaal en klimaatvlak hebben we wel degelijk bakens verzet, zéker in vergelijking met wat Arizona wil doen.’
Heel wat boegbeelden zijn intussen gestopt met nationale politiek. Heeft zij dat ook overwogen?
‘Als je stopt als voorzitter, overweeg je alle opties. Ik heb een tijdje in de luwte gewerkt om op adem te komen. Wat me toen opviel, waren de vele mooie berichten die ik kreeg van mensen. ‘We missen u.’ ‘We missen uw vechtlust.’ Dat sterkte mij om verder te doen. Plus natuurlijk: het vuur dat ik bleef voelen.’
Lees het volledige interview in De Zondag via deze link.
