In de nieuwste aflevering van Tussen Wetstraat en Wall Street kijken Bert Bultinck (hoofdredacteur Knack) en Stijn Fockedey (Hoofdredacteur Trends Kanaal Z) kritisch naar de blunder van de kabinetschef van Jan Jambon, naar de stille efficiëntie van minister David Clarinval en naar de schijnbare stabiliteit van Italië. ‘Ik voel Dexia-vibes’.
Inflatie onder controle, maar het feestje blijft uit
De inflatie is deze maand gedaald tot 2,01 procent – het laagste niveau sinds februari 2023. Vliegtickets zakten liefst 15 procent in prijs. Toch knalde de champagne niet op de redactie van Trends. De reden: de huidige lage inflatiecijfers zijn broos. Brandstofprijzen zijn historisch laag, maar dat evenwicht kan snel omslaan. De economische onzekerheid blijft groot, met als risicofactoren onder meer Donald Trump en mogelijke handelsoorlogen met Europa.
In tijden van volatiliteit loont het om te kijken naar recessie-ongevoelige aandelen. Zo doken redacteurs van Trends in Alphabet, het moederbedrijf van Google. Ondanks juridische druk in de VS – denk aan het vermeende advertentiemonopolie en het dominante marktaandeel van browser Chrome – blijkt het verdienmodel van Google voorlopig robuust. De vraag is niet of Google moet worden opgebroken, zegt Stijn Fockedey, maar waar de regulator zijn pijlen op richt: de zoekmachine, de browser of het advertentieplatform?
Pieter De Crem, onaantastbaar in Aalter
Op de redactie van Knack ging het dan weer over Aalter, een gemeente die opnieuw in opspraak kwam door het beleid van burgemeester Pieter De Crem (CD&V). Eerder onderzoek toonde al dat mensen met een niet-Vlaams klinkende naam systematisch moeilijker ingeschreven raakten. De kritiek leidde toen amper tot gevolgen, maar deze week kwam er een nieuw element aan het licht: een waarschuwende brief van de FOD Binnenlandse Zaken belandde op het kabinet van toenmalig minister Annelies Verlinden (CD&V) – en toen gebeurde er niets meer. Verlinden beweert hem nooit te hebben gezien.
Opvallend genoeg belandde niet De Crem, maar Verlinden in het oog van de politieke storm. Knack-redacteur Walter Pauli zette de puntjes op de i in een scherpe opinie: als iemand ontslag verdient, dan is het De Crem. Toch blijft hij, zoals wel vaker in zijn carrière, buiten schot – ondanks een beleid dat zonder veel overdrijving als discriminerend kan worden omschreven. Straf: zijn electorale positie lijkt er zelfs niet onder te lijden.
De stille kracht van David Clarinval
Wie de federale regering overschouwt, stoot op een discreet maar invloedrijk figuur: David Clarinval (MR), minister van Werk en Economie. Hij is zachtaardig, efficiënt en politiek loyaal aan zijn flamboyante partijvoorzitter Georges-Louis Bouchez. Zijn bevoegdheden zijn allesbehalve marginaal: hij leidt het dossier rond de beperking van de werkloosheidsuitkering in de tijd – hét koninginnenstuk van deze regering.
Deze week haalde Clarinval het nieuws met zijn tweede pakket arbeidsmarkthervormingen. De blikvanger: ontslagvergoedingen worden gehalveerd tot maximaal één jaar loon, al geldt dat enkel voor nieuwe contracten. Volgens arbeidsmarktexperten kan dit de mobiliteit verhogen, maar tegelijk dreigt het oudere werknemers extra kwetsbaar te maken. Leeftijd blijft immers de belangrijkste discriminatiefactor op de Belgische arbeidsmarkt.
Clarinval versus de Visscher: twee stijlen, twee signalen
Tegelijk liep Clarinval als een schaduwfiguur mee in een ander politiek dossier: de lezing van Wesley De Visscher, kabinetschef van Jan Jambon. Die verklapte tijdens een betalende infosessie voor fiscalisten dat werklozen straks tot 200 euro per maand verliezen door een ingreep in het fiscaal voordeel. Het parlement, dat hierover nog geen uitleg had gekregen, reageerde furieus.
De Visser maakte zich vrolijk over de onoplettendheid van journalisten. Maar wat vooral opviel, stipt Bert Bultinck aan, was het verschil in stijl met Clarinval. De ene houdt het dossier discreet onder de radar, de andere laat zich betrappen op plat dedain. Niet enkel voor de pers, maar ook voor werklozen. Geen wonder dat de communicatieve boemerang ook Jambon raakt – een man die zelf al een reputatie van ongelukkige uitspraken meesleept.
Italië: van politieke chaos naar onverwachte stabiliteit
In Italië lijkt Giorgia Meloni – tot ieders verrassing – een baken van stabiliteit geworden. Sinds haar aantreden in oktober 2022 leidt ze intussen de op vier na langst overlevende regering in het naoorlogse Italië. De volgende verkiezingen staan pas gepland voor eind 2027. In het chaotische Italiaanse systeem is dat bijna een eeuwigheid.
Maar de echte uitdagingen zijn economisch. Ondanks miljarden uit het Europese coronaherstelfonds blijft de groei ondermaats. Italië heeft de hoogste brandstofprijzen van Europa, een hardnekkige braindrain en een catastrofale geboortegraad (1,18). De armoede, stagnatie en het gebrek aan innovatie wegen zwaar, net als het cliëntelistische banksysteem waar families als Del Vecchio vechten om controle over sleutelspelers in de sector. “Dexia-vibes”, zo klonk het deze week in Trends – en dat is geen compliment.
Een opvallend voorstel uit Nederland… of van Vooruit?
Terug naar eigen land, waar minister Melissa Depraetere (Vooruit) deze week pleitte voor het invoeren van een maximumsnelheid van 100 km/u op snelwegen, naar Nederlands voorbeeld. Het voorstel veroorzaakte meteen politieke storm: CD&V en N-VA spraken van een pestmaatregel, en bovendien valt mobiliteit niet onder Depraeteres bevoegdheden. Maar de Vlaamse minister van Klimaat wilde vooral wijzen op een groter probleem: de klimaatdoelstellingen van Vlaanderen zijn onhaalbaar zonder drastische ingrepen.
Zelfs op Europees niveau wankelen de ambities. De EU mikt op een uitstootvermindering van 55% tegen 2030, maar dreigt te stranden op 54%. In Vlaanderen ligt de lat nog lager – en zelfs die wordt niet gehaald. Klimaat blijft het ondergeschoven kindje van de politiek. Tenzij er water binnenstroomt in de straten van West-Vlaanderen, lijkt niemand het warm te krijgen van opwarming.
