‘Vlaanderen verdient beter dan holle woorden over klimaatadaptatie. We hebben een ambitieus klimaatbeleid nodig dat adaptatie én emissiereductie combineert’, schrijft Mieke Schauvliege (Groen). Ze reageert op het opiniestuk van Andy Pieters (N-VA) over klimaatadaptatie.
Terwijl ik in Aosta getuige was van smeltende gletsjers – een zichtbaar bewijs van onze klimaatcrisis – las ik de opiniebijdrage van N-VA-parlementslid Andy Pieters over klimaatadaptatie in Knack. Zijn boodschap? Vlaanderen moet zich aanpassen aan de klimaatverandering, maar hoeft de oorzaken niet aan te pakken.
Dit is niet alleen een fundamentele denkfout, het is gevaarlijk beleid. Zeker nu we overal de eerste tekenen zien van een groeiende beweging naar duurzaamheid.
Adaptatie zonder mitigatie is dweilen met de kraan open
Natuurlijk moet Vlaanderen zich wapenen tegen droogte, overstromingen en hittegolven. Groen heeft daar altijd voor gepleit. Maar wie denkt dat adaptatie volstaat zonder de CO₂-uitstoot drastisch te verminderen, begrijpt de klimaatwetenschap niet.
Het Klimaatakkoord van Parijs bestaat niet voor niets: zonder emissiereductie stijgt de temperatuur ongecontroleerd door. Dan kunnen we nog zoveel dijken bouwen en airco’s installeren – de problemen worden alleen maar groter. De vergelijking is simpel: een brand blussen zonder het vuur te doven is zinloos. Dat een Vlaamse regering, al jaren geleid door de NVA, de afgesproken doelstellingen aan haar laars lapt is onaanvaardbaar.
De mythe van de verarming doorprikt
Pieters beweert dat klimaatbeleid gezinnen verarmt. De realiteit is omgekeerd: goed geïsoleerde woningen betekenen lagere energiefacturen. Zonnepanelen verminderen de elektriciteitsrekening. Groen stadsontwerp zorgt voor verkoeling tijdens hittegolven.
Overal om ons heen zien we hoe de prijs van hernieuwbare energie is gedaald tot onder die van fossiele brandstoffen. Elektrisch vervoer wordt de nieuwe standaard. Dit zijn concrete tekenen dat verandering niet alleen nodig, maar ook mogelijk is.
De vraag is niet óf we investeren, maar in wat. Dat Groen-parlementslid Aimen Horch aanklaagt dat Vlaanderen bijna 270 miljoen euro aan klimaatbudget uitgeeft aan energieverslindende bedrijven, heeft duidelijk een gevoelige snaar geraakt. Blijven we miljarden pompen in fossiele multinationals zoals TotalEnergies en Exxon? Of investeren we in een toekomst waarin elke Vlaming – ook huurders en mensen in energiearmoede – profiteert van de groene transitie?
Van woorden naar daden: waar blijven de N-VA-voorstellen?
Het is gemakkelijk om klimaatadaptatie te prijzen in columns. Moeilijker is het om concrete voorstellen te doen. Groen diende deze legislatuur talloze voorstellen in om Vlaanderen weerbaar te maken tegen klimaatextremen. De N-VA? Veel commentaar, weinig voorstellen.
De cijfers spreken boekdelen:
- Blue Deal 2.0: slechts 66 miljoen euro per jaar, terwijl experts minstens 100-150 miljoen nodig achten
- Bosuitbreiding: van de beloofde 4.000 hectare zijn er nog geen 2.000 gerealiseerd
- Bescherming tegen overstromingen: de voorgestelde maatregelen en middelen zijn veel te beperkt voor kwetsbare valleien zoals Dender, de Zeeschelde,… – voor Gent, Deinze en omgeving – de meest kwetsbare regio van Vlaanderen – blijven de acties zelfs helemaal achterwege
- Natuurherstel: een stikstofsaneringplan blijft uit, over het noodzakelijke natuurherstelplan blijft het zeer stil
Een eerlijk alternatief
Vlaanderen verdient beter dan holle woorden over klimaatadaptatie. We hebben een ambitieus klimaatbeleid nodig dat adaptatie én emissiereductie combineert. Met voldoende middelen. Met sociale rechtvaardigheid. Met concrete doelen en deadlines.
Waar anderen vastlopen in cynisme, kiezen we voor hoop en daadkracht. Niet uit naïviteit, maar vanuit het concrete bewijs dat verandering mogelijk is als we samenwerken.
Dat betekent massale investeringen in energierenovatie voor alle woningen, versnelde uitrol van hernieuwbare energie, bescherming van kwetsbare wijken tegen klimaatextremen, natuurherstel als buffer tegen weersextremen en volwaardige ondersteuning voor gezinnen die anders achterblijven.
De uitdaging voor N-VA
Andy Pieters heeft gelijk: klimaatadaptatie is essentieel. Maar laat zijn partij dan ophouden met het tegenwerken van emissiereductie. Een afname van de emissies is noodzakelijk om adaptatie uitvoerbaar te maken. Laat de Vlaamse regering investeren in oplossingen in plaats van problemen uitstellen.
De keuze is duidelijk: ofwel pakken we de klimaatcrisis structureel aan, ofwel blijven we symptomen bestrijden terwijl het probleem groter wordt. Halve maatregelen zijn geen optie meer.
Onze kinderen verdienen een wereld waarin ze kunnen opgroeien met schone lucht, rijke natuur en een stabiel klimaat. Die wereld is mogelijk – de zaden van verandering ontkiemen al overal om ons heen. De gletsjers in Aosta smelten door, maar samen kunnen we de koers nog keren.