‘Het is een wat ondergesneeuwde nieuwigheid in het politiek debat van de afgelopen week, maar in de commissie Welzijn van het Vlaams Parlement werd afgelopen week met een steeds radicalere teneur over personen met een handicap gesproken’, schrijft Vlaams parlementslid Jeremie Vaneeckhout van Groen.
Het is een wat ondergesneeuwde nieuwigheid in het politiek debat van de afgelopen week, maar in de commissie Welzijn van het Vlaams Parlement werd afgelopen week met een steeds radicalere teneur over personen met een handicap gesproken.
Een debat over de aanpak van de wachtlijsten werd door minister van Welzijn, Caroline Gennez (Vooruit), en haar administratie gebruikt om plots termen als ‘aanzuigeffect’ én ‘misbruik van overheidsmiddelen’ naar boven te brengen.
We zijn die termen intussen gewend in debatten over migratie en de werkloosheidsuitkering, maar de volgende in rij zijn de mensen met een handicap. Het zijn voor de regering blijkbaar profiteurs die beter gecontroleerd moeten worden.
Meer wantrouwen in mensen, meer geloof in een almachtige overheid die mensen onder curatele moet zetten. Dat is het beproefde recept van de staatspartijen N-VA-Vooruit. Cd&v staat erbij en kijkt ernaar.
Helaas kon niemand me ook op mijn vervolgvraag antwoorden. Welk misbruik is er én over welke bedragen van de beschikbare zorgbudgetten gaat het? Want natuurlijk moet eventueel onwettelijk of ongeoorloofd gebruik van middelen aangepakt worden, daar gaat het niet over.
Dat is trouwens een boeiend debat: welke middelen willen we inzetten om de echte levenskwaliteit van personen met een handicap te garanderen? En hoe zorgen we dat dat niet gewoon Bed-Bad-Brood en wat basisverzorging is?
Maar ik kreeg dus geen antwoord op mijn vraag. Niemand heeft zicht op hoe groot het eventuele ‘probleem’ is. Wat anekdotes waren voldoende om alle mensen met een handicap onder de bus te duwen.
Waar hebben we dat nog gezien? Bij vluchtelingen en werklozen misschien? Valse beweringen en anekdotiek om haat en wantrouwen tegen mensen te voeden zijn ook daar de perverse strategie.
Want waarom zou je het doen? Waarom zou je een handicap veinzen en tien jaar of meer op een wachtlijst gaan staan om overheidsmiddelen te misbruiken. Er lijken mij efficiëntere manieren te bestaan als je van slechte wil bent.
Maar intussen mist deze verdachtmaking zijn uitwerking niet. Personen met een handicap zijn niet langer te vertrouwen. Na 20 jaar strijd en beleidsfocus op persoonsvolgende financiering voor personen met een handicap waarbij ze zelf hun zorg- en levenskeuzes kunnen maken, eventueel bijgestaan door hun omgeving, keren we nu terug in de tijd.
De Vlaamse overheid heeft eerst jarenlang te weinig geïnvesteerd in kwaliteitsvolle zorg én gelijke kansen voor personen met een handicap. En nu worden zelfs die doelstellingen losgelaten. Gedaan met zorg en ondersteuning op maat, gedaan met eigen regie van personen met een handicap. De staat zal wel bepalen wat de juiste keuzes zijn én zal de controle opdrijven.
Leve de staat van wantrouwen, met anekdotische verdachtmakingen als leitmotiv. Dit is Arizona.