Guy D’haeseleer, Vlaams Belang-politicus en burgemeester van Ninove, blikt terug op een bewogen jaar dat hij zelf als ‘waanzinnig’ omschrijft in De Zondag. Naast zijn politieke triomf als eerste burgemeester van Vlaams Belang, werd hij geconfronteerd met een acute levercrisis en een onderzoek naar mogelijke verkiezingsfraude.
D’haeseleer blijft de beschuldigingen van het ronselen van volmachten en vervalsen van doktersbriefjes krachtig ontkennen: ‘Neen en neen. Ik heb twee volmachten opgehaald: die van mijn vader en zijn overbuurman.’ (Het parket van Oost-Vlaanderen onderzoekt mogelijke fraude met volmachten tijdens de lokale verkiezingen van 2024 in Ninove, nvdr.). Hij spreekt zijn verontwaardiging uit over de manier waarop het parket en de media met de zaak zijn omgegaan. ‘Vanuit het parket zijn er twintig, dertig volmachten gelekt naar journalisten,’ aldus D’haeseleer, die juridische stappen overweegt.
Ondanks zijn ernstige gezondheidsproblemen – hij onderging een levertransplantatie en kampt met blijvende complicaties – blijft hij politiek actief. ‘De ideeën en de strijdlust zijn gebleven,’ zegt hij. ‘Ik wil dat de mensen over vijf jaar zeggen: De Guy heeft dat goed gedaan.’
Op lokaal vlak voert hij een hard migratie- en integratiebeleid: enkel wie Nederlands spreekt, wordt nog geholpen aan het loket. Leefloners moeten werken voor hun steun, en wie een tolk nodig heeft, moet die zelf betalen. “Multiculturalisme werkt nooit en nergens,” stelt hij. Ook de ‘woke-waanzin’ wordt aangepakt: m/v/x verdwijnt uit vacatures, de regenboogvlag wordt verbannen en de stad financiert alleen nog de intrede van Sinterklaas met echte Zwarte Pieten.
Zijn weigering om het ABVV te laten flyeren tegen het federale pensioenbeleid, noemt hij een ‘spiegel voorhouden’ aan een bond die zijn partij jarenlang ‘gediscrimineerd; heeft. ‘Er komt een totaal flyerverbod op de markt: niemand mag nog flyeren.’
D’haeseleer verdedigt zijn dubbele mandaat als burgemeester en Vlaams parlementslid: ‘Ik word betaald om aan politiek te doen. Politiek is een missie, een roeping.’ Tegelijk is hij realist over zijn gezondheid: ‘Twintig procent sterft binnen twee jaar na een levertransplantatie. Natuurlijk ben ik bang.’
Hij droomde ooit van een bakkerscarrière, en die droom is niet helemaal weg. ‘Als ik morgen moet stoppen, schrijf ik me in bij Syntra voor een opleiding tot bakker of patissier.’
D’haeseleer blijft strijdbaar, maar de kwetsbaarheid is tastbaar. ‘Ik wil echt niet doodgaan,’ klinkt het zacht.