Patrick Loobuyck: ‘Vergeleken worden met nazidokter Josef Mengele, daar wordt een mens niet vrolijk van’

Patrick Loobuyck is hoogleraar moraalfilosofie. Zopas verscheen zijn boek Met elkaar – voor elkaar. De kunst van het samenleven in crisistijd. Maar hoe is hij als mens? Om deze 20 vragen te beantwoorden, had hij 19 minuten en 7 seconden nodig.

Welk nieuws heeft u recent bang of boos gemaakt?

Ik word vooral geraakt door onrechtvaardigheid. Dat de meest kwetsbaren vaak het hardst getroffen worden door natuurrampen, bijvoorbeeld, zoals in Haïti. En dichter bij huis: dat mensen uit de zorg weigeren zich te laten vaccineren tegen corona.

Hebt u een concreet idee of voorstel om de wereld te verbeteren?

Al jaren ijver ik voor het vak LEF op school: Levensbeschouwing, Ethiek, Filosofie. In plaats van kinderen van ouders met verschillende levensbeschouwingen uit elkaar te halen, laat je ze beter in gesprek gaan over diversiteit en kritisch nadenken over burgerschap en democratie.

Wat is uw grootste prestatie?

Een mens moet vooral geluk hebben. Maar ik ben wel erg trots op mijn vier opgroeiende kinderen, en het feit dat we nog altijd on speaking terms zijn.

Wat is uw grootste mislukking?

Van kleins af ben ik al bezig met klassieke muziek: klarinet en saxofoon. Op latere leeftijd heb ik me aan een opleiding jazz gewaagd, maar dat bleek te moeilijk.

Hebt u al eens overwogen om te emigreren?

Van Brugge naar Leuven en vervolgens naar Gent, telt dat mee? Nee, verder dan wat mijmeren over een bestaan in Zuid-Frankrijk kom ik niet.

Aan welke jeugdherinnering bent u het meest gehecht?

Op een onbesuisd moment, bij het begin van het zesde middelbaar, heb ik aan een meisje gevraagd of ze me een zoentje wilde geven. Ze is nog altijd mijn vrouw.

Doet u iets bijzonders voor het milieu?

Mijn bijdrage is bescheiden: zonnepanelen en geen auto. En veel bijtjes in onze tuin.

Wat is het ergste wat u over uzelf op sociale media hebt gelezen?

De laatste tijd tweet ik geregeld over vaccinatie of de coronapas. Sommigen voelen dan de drang om me bijvoorbeeld te vergelijken met nazidokter Mengele. Daar wordt een mens niet vrolijk van.

Praat u weleens tegen uw huisdier?

We hebben een hondje, Titus. Het is des mensen om daar af en toe iets tegen te zeggen, maar erg diepgaand zijn die gesprekken niet.

Van welke beslissing hebt u het meest spijt?

Dat ik niet meer vreemde talen heb geleerd.

Hebt u het gevoel dat de jaren dertig terug zijn?

Ik sta een beetje weigerachtig tegenover zulke vergelijkingen, omdat ze impliceren dat er een nieuwe wereldoorlog zit aan te komen.

Welk kunstwerk – boek, film, muziek, schilderij… – heeft u het meest geraakt of gevormd?

Piano Concerto No. 3 van Sergej Rachmaninov. Als prille twintiger heb ik een goede vriend verloren, en zijn kist werd de kerk binnengedragen op die muziek. Later kreeg ik de kans om het stuk, dat op gang wordt getrokken door klarinet en fagot, zelf met een orkest te spelen.

Waarover zou u meer willen weten?

Op dit moment vooral over de geschiedenis van Europa in de vijftiende en zestiende eeuw.

Hoeveel geld geeft u jaarlijks aan goede doelen?

De voorbije jaren toch enkele duizenden euro’s.

Wat vindt u het moeilijkste aan de liefde?

Heel weinig. Ik heb een lange, stabiele relatie. Maar ik merk dat veel mensen worstelen met het feit dat liefde uit verschillende fases bestaat. En dat verliefdheid altijd overgaat.

Vindt u seks overschat?

Nee, het heeft zelfs meermaals de loop van de geschiedenis bepaald. Denk aan Hendrik VIII, die zich, geleid door hormonen, afscheurde van de katholieke kerk.

Hoelang is het geleden dat u uw ouders hebt gezien?

Een maand.

Doet u iets bijzonders voor uw gezondheid?

Meer dan vroeger. Ik sport vrij veel – lopen en badminton – en drink minder.

Zou u op de vlucht slaan als het oorlog wordt?

Dat kan ik totaal niet voorspellen. Maar ik besef dat ik geen held ben.

Wat hebt u geleerd in het leven?

Dat je niet te voluntaristisch moet zijn. Het is een kwestie van aanvaarden dat de wereld heel traag evolueert.