Hoe komt het toch dat zoveel leerkrachten al na een paar jaar weer afhaken? ‘Sommige zij-instromers hebben zichzelf beloofd om het onderwijs te veranderen. Lukt dat niet, dan druipen ze teleurgesteld weer af’, schrijft Knack-redactrice Ann Peuteman in haar column De Zoetzure Dinsdag.
Hij is er niet in geslaagd om écht iets te veranderen. Dat is waarom een kennis, die drie jaar geleden in het onderwijs stapte, er de brui aan geeft. Hij was nochtans vol overtuiging aan zijn nieuwe carrière begonnen. In de aanloop naar zijn eerste schooljaar vertelde hij aan al wie het horen wilde dat scholen en leerkrachten geen voeling meer hebben met de leefwereld van tieners.
Zelf dacht hij dat wél te hebben. Door zijn jarenlange ervaring in een mediabedrijf, maar ook omdat hij destijds zelf een hekel had aan school. Tot twee keer toe moest hij een jaar overdoen, en door zijn balorige gedrag werd hij uiteindelijk weggestuurd. Veel leerlingen uit de beroepsopleiding waar hij les begon te geven, zouden zich vanzelf in hem herkennen.
Daar ging hij toch van uit. In werkelijkheid zagen die tieners in hem alleen de zoveelste vervanger op wie ze niet zaten te wachten. Ze vonden zijn vak nog altijd even overbodig, letten amper op en studeerden niet voor de toetsen die hij aankondigde. Zijn plan om hen met coole challenges en battles in beweging te krijgen, zorgde veeleer voor chaos dan voor leerwinst.
Toen ik hem na een jaar vroeg wat hij het moeilijkst vond aan zijn nieuwe job, antwoordde hij meteen: ‘Dat je er niets voor terugkrijgt.’
Het Vlaamse onderwijs heeft vandaag weinig behoefte aan goed menende hemelbestormers.
Zijn al te hoge verwachtingen werden dus niet ingelost, en dat geldt voor veel zij-instromers die al na een paar jaar weer afhaken. Velen beginnen eraan met een diepe drang om het verschil te maken – zeker als ze nog geen lerarenopleiding hebben gevolgd en dus ook nog geen stages hebben gedaan.
Wel hebben ze jarenlang nieuwsberichten gelezen over de dalende onderwijskwaliteit, de taalachterstand, het nijpende lerarentekort en de mentale problemen bij jongeren. Uit maatschappelijk engagement en met een bovengemiddelde dosis idealisme besluiten ze op een dag om niet langer aan de zijlijn te blijven staan. Ze ruilen hun baan in voor die van leerkracht met de rotsvaste overtuiging om het anders aan te pakken dan collega’s die na vele jaren voor de klas al wat uitgeblust of vastgeroest zijn.
Alleen blijkt het getormenteerde Vlaamse onderwijs vandaag weinig behoefte te hebben aan goed menende hemelbestormers die de school of zelfs het hele onderwijs willen veranderen.
Wat het dan wel nodig heeft? Realistische, veerkrachtige en natuurlijk goed opgeleide leerkrachten die – of ze nu al decennia voor de klas staan of net uit een andere sector zijn gearriveerd – moedig blijven proberen om elke dag weer dat ene kleine verschilletje te maken.