Leerkracht Kevin Weyts pleit voor een herwaardering van beroepen in de zachte sectoren, die volgens hem te veel buiten beeld blijven in de onderwijsdebatten van vandaag.
De voorbije weken las ik eindelijk nog eens wat goed nieuws: er wordt gesproken over het afschaffen van bso, tso en aso. Wat mij betreft een stap in de juiste richting. Want waarom zouden we jongeren al zo vroeg in een keurslijf duwen, terwijl ze vaak nog geen flauw idee hebben van wat ze echt willen? Laat hen eerst proeven van verschillende richtingen. Laat hen ontdekken waar hun talenten liggen. Alleen zo kunnen ze op latere leeftijd een bewuste, doordachte keuze maken.
Helaas vrees ik dat het zover niet zal komen.
Wat ik wél zie gebeuren, is dat bij elk onderwijsdebat dezelfde sector weer met de meeste aandacht gaat lopen: de harde industrie. En begrijp me niet verkeerd, ik besef hoe belangrijk een goede lasser of loodgieter is – die vakkennis is broodnodig. Maar ik stel mij luidop de vraag: waarom wordt de zachte sector keer op keer over het hoofd gezien?
Al jaren leid ik projecten in die zachte sector. En telkens opnieuw is het vechten voor erkenning, voor ondersteuning, voor middelen. Want blijkbaar vinden we het vanzelfsprekend dat mensen goed verzorgd worden, dat kinderbegeleiders en zorgkundigen weten wat ze doen, dat zij hun werk met hart en ziel uitvoeren – maar de maatschappelijke waardering blijft uit. De sector krijgt amper subsidies, de werkdruk is torenhoog, en het loon relatief laag.
Hoe verwachten we dan dat jongeren kiezen voor een zorgopleiding, als die nog steeds wordt gezien als een tweede keuze?
Ik herinner mij nog levendig hoe leerkrachten vroeger tegen mij zeiden: “Ah, jij gaat *maar* verpleegkunde doen? Dat zal wel lukken zeker.” *Maar* verpleegkunde? Serieus? Moeten we echt wachten tot we zelf zorg nodig hebben om te beseffen hoe essentieel deze beroepen zijn?
De privatisering van de zorg heeft bovendien weinig goeds gebracht. Wie vandaag een woonzorgcentrum bezoekt, weet exact wat ik bedoel. De mensen die er werken doen hun uiterste best, met te weinig personeel, onder hoge druk, en met veel te weinig maatschappelijke steun.
Toch blijven zij elke dag doorgaan. Voor hun bewoners. Voor hun team. Voor de menselijke warmte die ze wél kunnen geven.
Vandaag sta ik zelf in het onderwijs. En ik blijf vechten – elk jaar opnieuw – voor de zachte richtingen. Voor hun opwaardering. Voor broodnodige investeringen. Want onze leerlingen verdienen dat. Ze verdienen het om trots te zijn op hun keuze. Ze verdienen het om te werken met de technologie van vandaag, in hedendaagse klassen.
Ze verdienen het gevoel dat ze geen stap achteruit zetten, maar een stap vooruit maken – richting een betekenisvolle toekomst.
Gelukkig sta ik niet alleen. Ik heb fantastische collega’s die elke dag hetzelfde vuur voelen branden. En samen blijven we bouwen aan een toekomst waarin ook de zachte sector eindelijk de plaats krijgt die ze verdient.
Kevin Weyts is leerkracht opvoedkunde en huishoudkunde, en lid van De Leraarskamer van Knack.