Voor Nora Monsecour, wier levensverhaal de inspiratie vormde voor Girl, was 2018 een topjaar. ‘Dit is een droom die uitkomt.’
17 oktober 2018
Girl, het debuut van Lukas Dhont over een transgenderjongen die ballerina wil worden, komt in de bioscoop. De film is dan al bekroond met in Cannes en wordt de Belgische Oscarinzending.
Hoe gaat het met u, na al die aandacht voor Girl?
Nora Monsecour: Het is behoorlijk overweldigend. Door de film is er plots veel interesse voor transgenders, en dat is positief. Ik ben samen met Lukas (Dhont, regisseur, nvdr) naar een aantal screenings geweest en telkens kwamen er jongeren op ons af, soms met tranen in de ogen, die vertelden dat ze echt iets aan de film hebben, dat ze zich enorm gesteund voelen. Het raakt me om mensen zo open en eerlijk te horen praten over het onderwerp. De film heeft veel in gang gezet. Ik ben er zelf ook enorm door veranderd. Voorheen worstelde ik met schaamte over mijn transgender-zijn, ik wilde het nog altijd verstoppen. Girl heeft me doen inzien dat er totaal geen schaamte nodig is en dat mensen trots op me zijn om wie ik ben.
Ik had de illusie dat transgenders aanvaard waren. Tot ik mijn naam googelde en de commentaren las.
De film kreeg ook kritiek. Een aantal transgenders vindt dat Girl te veel focust op het stigma dat transgenders alleen maar lijden.
Monsecour: Dat snap ik heel goed. Maar ik vind Girl puur en eerlijk, zonder de bedoeling om van een transseksueel een soort circusattractie te maken. Een groot deel van de transgendergemeenschap omarmt de film wel. Toch doet het pijn om de kritiek te lezen, zowel op de film als op transgenders in het algemeen. Ik had altijd de illusie dat transgenders inmiddels aanvaard waren in onze maatschappij. Tot ik mijn naam googelde en de commentaren las. Er is kennelijk nog heel wat werk aan de winkel. Het enige antwoord op de kritiek is dat ik alleen maar dicht bij mezelf kan blijven.
In de film verminkt het hoofdpersonage Lara zichzelf. Is dat herkenbaar?
Monsecour: Ik heb er vroeger vaak aan gedacht maar ik heb het nooit zelf gedaan. Ik zie het als een metafoor voor de wanhoop die ik voelde, zoals zoveel andere jongeren. Het is een tricky scène, maar ik ben blij dat er aandacht aan wordt besteed in de film. Laatst hoorden we van een transgendermeisje met dezelfde gedachten dat ze door deze specifieke scène uiteindelijk met haar moeder durfde te praten.
Hoe gaat het ondertussen met uw danscarrière?
Monsecour: Ik dans in het Staatstheater in Mainz, Duitsland, in het kader van mijn opleiding aan de Northern School of Contemporary Dance in Leeds. Momenteel ben ik nog stagiaire, maar ik heb onlangs een contract gekregen en blijf nog een aantal seizoenen. Het is een droom die uitkomt, echt waar. Mijn danscarrière en het succes van Girl. Ik heb hier jaren voor gevochten. Het stimuleert me om nog heel lang verder te gaan in de dans. Daarnaast wil ik me blijven inzetten voor de transgendergemeenschap. Misschien schrijf ik een boek, ik heb ambities genoeg.
U bent, gewild of ongewild, een voorbeeld geworden voor veel transgenderjongeren.
Monsecour: Ik hoop dat ik kan laten inzien dat het niet alleen over transgender-zijn gaat, dat ik en anderen gewoon mensen zijn met ambities, talenten en toekomstplannen. Mensen die iets kunnen verwezenlijken, net als iedereen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
