‘Moeten we uit dankbaarheid voor werkelijk alles applaudisseren wat er op een podium gebeurt?’

Eindelijk weer naar het theater.

Hoeveel theatervoorstellingen onthoudt een mens in zijn leven? Hoeveel ziet hij er die echt indruk op hem maken, waar hij nog weleens aan terugdenkt, of die zijn ideeën over de wereld hebben veranderd? Ik geloof niet dat ik er uit het blote hoofd meer dan twintig zou kunnen opnoemen. Daar zitten er dan al tussen die ik om uiterst banale redenen in mijn hart sloot, zoals een onnozele grap of één zin die iets verwoordde waarvan ik tot dan dacht dat ik de enige was die ermee zat.

Het had dus al moeten lukken dat de eerste theatervoorstelling die ik na de lockdown zag meteen een schot in de roos was.

Ik had er lang genoeg naar uitgekeken: een voorstelling waarvan ik de eerste speelreeks had gemist, die ondertussen was geselecteerd voor het Theaterfestival, en nu in een van mijn lievelingslocaties werd opgevoerd. De voorganger van enkele jaren geleden vond ik geweldig.

De druk was bovendien immens. Sinds de theaterzalen in maart dicht moesten, is cultuur weer iets mythisch geworden. Het was niet enkel vreselijk voor alle makers dat ze plotsklaps zonder werk zaten, en politici er een hele tijd over deden om hen een reddingsboei toe te werpen. Die sluiting was ook nog eens een ramp voor de samenleving – boven op de coronacrisis. Hadden acteurs en muzikanten dan geen essentieel beroep? De kranten stonden maandenlang vol gemis, bewondering en heiligverklaringen van het podiumleven – en de cultuursector is altijd al goed in het vieren van zichzelf. Het scheelt natuurlijk dat iedereen zich ook alleen maar die voorstellingen herinnert die memorabel zijn, en alles wat het verdient om vergeten te worden gelukkig ook echt vergeet.

Moeten we uit dankbaarheid voor werkelijk alles applaudisseren wat er op een podium gebeurt?

Voor ik in september weer columns begon te schrijven maakte ik me daar al een beetje zorgen over. Is het nog wel netjes om in deze maanden van pril herstel een voorstelling slecht te vinden? Moeten we uit dankbaarheid en pure vreugde omdat de zalen weer open zijn voor werkelijk alles applaudisseren wat er op een podium gebeurt?

Na iets meer dan een uur zat ik alweer op mijn telefoon naar de klok te kijken. Ik was zelfs vergeten dat ik iemand was die dat deed.

Dat is niet cynisch, daar hoeft u zich geen zorgen over te maken. Er staan weer veel meer voorstellingen in mijn agenda gepland voor de komende weken en hopelijk maanden. Ik betaal mijn tickets zelfs weer allemaal zelf, want ik durf voorlopig geen perskaarten meer te vragen aan een sector in crisis. Ik kijk ernaar uit, en ik zou u hetzelfde aanraden. Maar tenzij u van misvieringen houdt, kunt u Dear Winnie van de KVS gewoon overslaan.