De getuigenis van Kenza Ameloot, Miss België 2024, mag niet zonder gevolgen blijven, schrijft Christelle Yoka (CD&V) van Vrouw & Maatschappij. ‘Hoe kunnen we meisjes beschermen tegen systemen die hun kwetsbaarheid uitbuiten onder het mom van een droom?’
Een schoonheidswedstrijd die jonge vrouwen een droom belooft, maar in werkelijkheid draait op financiële druk, sociale controle en stilzwijgen. Dat is wat het verhaal rond Miss België pijnlijk blootlegt. De officiële glitter verblindt, maar achter de schermen klinken steeds meer getuigenissen over onderdrukking en manipulatie.
Toen ik de moedige getuigenis las van Miss België 2024, Kenza Ameloot, brak mijn hart. Niet alleen om wat zij heeft meegemaakt, maar vooral om wat het zegt over een systeem dat jonge vrouwen een droom belooft en hen in ruil een nachtmerrie bezorgt.
Ik stel me luidop de vraag: wat zegt het over onze samenleving als we jonge vrouwen aanmoedigen om zichzelf te meten aan een achterhaald ideaalbeeld, in een systeem dat draait op financiële druk, sociale controle en stilzwijgen?
Bovendien gaat het om een wedstrijd waaraan uitsluitend meisjes mogen deelnemen tussen 18 en 25 jaar, die ongehuwd en kinderloos zijn. Wat zegt dat over ons vrouwbeeld in 2025? Alsof je pas een rolmodel mag zijn als je jong, vrijgezel en zonder kinderen bent. Alsof engagement, schoonheid of ambitie onverenigbaar zijn met het moederschap, met levenservaring, met het hebben van een gezin.
Het legt een smal pad op aan jonge vrouwen: slank zijn, mooi glimlachen, beschikbaar zijn — maar alleen onder voorwaarden. Waarom zouden we meisjes leren dat hun maatschappelijke waarde afhangt van hun leeftijd, hun relatiestatus, hun gezinsvorm of hun vruchtbaarheid?
Geen empowerment, wel uitbuiting
Een schoonheidswedstrijd die zulke uitsluitingscriteria hanteert, vertelt jonge vrouwen van meet af aan: er is maar één soort vrouw die telt. En wie daar niet aan voldoet, mag niet meedoen. Dat is niet alleen discriminerend, dat is ook schadelijk voor het zelfbeeld van duizenden meisjes en jonge vrouwen die zichzelf spiegelen aan dit soort normerende formats.
Kijk naar Frankrijk, waar sinds 2022 de regels zijn versoepeld. In 2025 werd Angélique Angarni-Filopon, een 34-jarige vrouw uit Martinique, verkozen tot Miss France — de oudste winnaar ooit. Dankzij de nieuwe regels mogen voortaan ook moeders, gehuwde vrouwen en kandidaten ouder dan 24 deelnemen. Haar boodschap was krachtig: het is nooit te laat om je dromen na te jagen. Het kán dus anders.
Wat Kenza beschrijft, is geen uitzondering of incident. Haar verhaal wordt bevestigd door verschillende andere deelnemers. Meisjes van amper 17 jaar die hun spaargeld inzetten, onder druk gezet worden om geld te investeren in stemmen, kledij en zichtbaarheid, terwijl een organisatie in ruil absolute controle eist over hun leven, lichaam én stem. Dat is geen empowerment. Dat is uitbuiting.
Zwijgplicht en controle
Het meest wrange? Deze jonge vrouwen stappen in het avontuur met het idee een mooie herinnering op te bouwen, zich te amuseren, zich te ontplooien. Wat een springplank had moeten zijn, blijkt voor velen een valkuil. Ze tekenen een contract in enkele minuten, geven hun privégegevens af, moeten dag en nacht beschikbaar zijn voor 1.200 euro per maand en vooral: zwijgen. Want kritiek komt je duur te staan.
Hoewel de organisatie via die contracten volledige controle overneemt over het doen en laten van de kandidaten, is ze nergens te bespeuren op het moment dat de fysieke integriteit van een van de missen in het gedrang komt. Diezelfde organisatie die alles regelt — van hun agenda tot hun sociale media — verdwijnt wanneer er écht bescherming nodig is.
Natuurlijk zullen sommigen zeggen: ze wisten waaraan ze begonnen. Maar dat is net het probleem. Meisjes worden gelokt met glitter en glamour, zonder dat er transparantie is over de realiteit achter de schermen. De dwingende logica van geld, uiterlijk vertoon en stilzwijgen is nefast voor hun mentale welzijn én voor het beeld dat we als samenleving ophangen over wat het betekent om een ‘succesvolle vrouw’ te zijn.
We kunnen dit niet zomaar laten passeren. Uit respect voor de jonge vrouwen die wél hun stem proberen te laten horen, én voor wie dat (nog) niet kan.
Een suggestie voor de volgende Miss België
Mag ik een suggestie doen aan de volgende Miss? Pleit niet enkel voor wereldvrede, maar voor een samenleving waarin jonge vrouwen gestimuleerd worden om zichzelf te ontwikkelen op basis van hun talenten, ambities en waarden. Niet op basis van uiterlijk of financiële middelen.
Laat het verhaal van Kenza Ameloot een wake-upcall zijn. Kenza is geen flauwerik, zoals de organisatie insinueerde. Ze is ook geen slechte Miss. Zij is een held, een klokkenluider die zich uitspreekt voor de duizenden jonge meisjes die niets liever willen dan in haar voetsporen treden.
We moeten ons afvragen: welke structuren houden dit soort praktijken in stand? En belangrijker nog: hoe kunnen we meisjes beschermen tegen systemen die hun kwetsbaarheid uitbuiten onder het mom van een droom?
Schoonheidswedstrijden zoals Miss België zijn geen onschuldig tijdverdrijf. Ze zijn een spiegel van een maatschappij die zich dringend vragen moet stellen over hoe we naar vrouwen kijken. Is een missverkiezing anno 2025 nog wel van deze tijd?