‘De PS hoopt een wig te drijven tussen de N-VA enerzijds en de CD&V en de Open VLD anderzijds’, zegt politoloog Pierre Verjans.
Na de zogenaamde ezelsstamp van Paul Magnette richting Koen Geens (CD&V) is in Vlaanderen het beeld ontstaan dat met de PS-voorzitter letterlijk geen land te bezeilen valt. Paul Magnette zou tijdens vergaderingen met de N-VA wel degelijk bemoedigende signalen hebben gegeven. De CD&V-kopstukken tweetten onder de hashtag #Magnjet, en hadden het over ‘kapotgeschoten vertrouwen’.
In Franstalig België overheerst een ander beeld. ‘Bij de Franstalige publieke opinie leeft heel sterk de overtuiging dat het programma van de N-VA gewoon niet compatibel is met dat van de meeste Franstalige partijen’, zegt hoogleraar Pierre Verjans van de universiteit van Luik (ULG).
Maar wordt Magnette dan toch geen huichelachtigheid verweten, omdat hij wel uren met de N-VA onderhandelt en geen veto’s zegt te hebben, en vervolgens alsnog met groot tromgeroffel de boot tot zinken brengt? Sommige Vlaamse politici benadrukten ook het verschil met Magnettes voorganger Elio Di Rupo, die meer compromisbereid en een man van zijn woord zou zijn.
Magnette zal in Franstalig België voor zijn houding meer begrip oogsten dan als hij plat op de buik was gegaan voor de N-VA.
‘Di Rupo heeft in 2011 met de Vlaamse partijen, zonder de N-VA bovendien, ook pas na anderhalf jaar onderhandelen een regeerakkoord en een staatshervorming tot stand kunnen brengen’, zegt Verjans. ‘Op het moment bovendien dat hij zelf de touwtjes in handen kreeg en uitzicht had op het premierschap. Wanneer Magnette tegenover Bart De Wever komt te zitten in vergaderingen onder leiding van Koen Geens, is dat een totaal andere setting. Magnette heeft zichzelf als nieuwe PS-voorzitter ook in de markt gezet met een terugkeer naar de fundamentals van de sociaaldemocratie. Hij is meer doctrinair dan zijn voorganger. Magnette is assertiever, Di Rupo gaat meer op zoek naar punten van overeenkomst.’
Maar gedraagt de PS van Magnette, die weigert te besturen met de grootste partij van Vlaanderen, zich in de feiten dan niet als de doodgraver van België? ‘Dat is de paradox van de huidige situatie’, vervolgt de Luikse politoloog. ‘In naam van het behoud van de sociale zekerheid, die volgens de PS het cement van België vormt, dreigt men het vertrouwen te verliezen van de Vlamingen, die het functioneren van dat stelsel juist mogelijk maken. En blokkeert men de totstandkoming van een Belgisch compromis. Althans op dit moment. Want uiteindelijk hoopt de PS, zoals de andere Franstalige partijen, natuurlijk een wig te drijven tussen de N-VA aan de ene kant, en de CD&V en de Open VLD aan de andere kant.’
‘Maar hoe dan ook,’ besluit Verjans, ‘zal Magnette in Franstalig België voor zijn houding meer begrip oogsten dan als hij plat op de buik was gegaan voor de N-VA en met de Vlaams-nationalisten in een regering was gestapt.’
