Nog altijd hangt er een affiche aan het raam bij ons thuis: Speak up for Palestine. Het was een idee van mijn lief om die daar te hangen, maar ik heb mij er alleen voor de vorm tegen verzet. Die poster gaat stilaan langer mee dan de Oekraïense vlaggen die drie jaar geleden met een pijnlijke snelheid weer uit het straatbeeld verdwenen. Maar de vraag wanneer ook zo’n affiche over Gaza het best weer wordt opgerold en meegegeven met het oud papier, blijkt moeilijker te beantwoorden dan gedacht.
Er is een staakt-het-vuren maar voorlopig is het dat zo’n beetje. Het Israëlische leger bezet nog altijd meer dan de helft van Gaza. Het is helemaal niet duidelijk wie daarna de leiding overneemt en Benjamin Netanyahu is nog altijd premier. Bibi wil voorlopig niet eens echt gezegd hebben dat de oorlog voorbij is. Ik vermoed dat mijn lief die affiche wil laten hangen als daar straks ook de kerstlichtjes naast moeten komen.
Ondertussen zijn we thuis aan de volgende discussie begonnen.
Ik interviewde onlangs Rosan Smits van De Correspondent. Ze schreef het boekje Dit is fascisme, en een ontwerper maakte daar een alleraardigste affiche bij waarop, vergezeld van een vredesduif, Samen tegen fascisme staat geschreven. Smits gaf een exemplaar mee voor op de redactie van Knack, maar ik hoef die slogan zelfs niet hardop uit te spreken om het hoongelach te horen dat de collega’s als repliek zouden geven. Toen mijn lief die poster onder ogen kreeg, zag hij daarentegen geen énkele reden om hem niet ook aan het raam te hangen. Dat leek mij echt een verschrikkelijk idee.
Ben ik dan misschien vóór fascisme?
Ik wil niet klagen, hoor, maar het is soms jaloersmakend om te zien dat mensen meningen kunnen hebben gewoon omdat ze die hebben. Niet alleen om zichzelf in columns of opiniestukken interessant te maken, of, nog erger, omdat ze ervoor betaald worden.
Timing blijft natuurlijk voor iedereen belangrijk, zeker als het over fascisme gaat. Het is potsierlijk om er voor te beginnen waarschuwen als het al te laat is, zoals heel wat mensen pas van een genocide in Gaza spraken toen het staakt-het-vuren al in de lucht hing. Maar het is ook wel een beetje onnozel om te vroeg over fascisme te beginnen.
Hier in Deurne, waar de kap van een rij onschuldige bomen door Koen Kennis het ergste was wat er recent gebeurde, is het misschien ook nog wel wat vroeg. Vandaar het compromis: de poster hangt sinds enkele dagen prominent in de keuken. Want wij willen niet dat fascisten meekijken in onze potten.
