Het narratief rond de genocide in Palestina keert. In contrast daarmee staat de repressie waar Palestijnse activisten mee te maken krijgen.
Al meer dan 600 dagen betogen mensen in Brussel tegen de genocide in Gaza en het koloniale apartheidsregime van Israël. Ze staan er soms met honderden, soms met tien, moeders en kinderen, studenten en gepensioneerden. Een heel aantal gezichten zie je elke avond terug, onder wie een groep Palestijnen die duidelijk stellen dat er voor hen geen andere optie is dan elke dag hun stem laten horen, omdat ze ook dagelijks geconfronteerd worden met het immense lijden van hun familie, vrienden en volk.
De politie trad lang relatief rustig op, maar de laatste maanden nam de repressie toe. Ze zette pepperspray, traangas, knuppels en occasioneel het waterkanon in om de betoging uit elkaar te drijven. Soms staan ze er met honderd, soms helemaal niet. Hun technieken duiden niet op ordehandhaving maar op intimidatie in de hoop de beweging te breken.
Het ergst zijn de gewelddadige arrestaties waarbij de jonge Palestijnen, die met de tijd het gezicht van de beweging werden, geviseerd worden. A. werd al tweemaal opgepakt, de eerste keer werd hij ‘per ongeluk’ naar een gesloten centrum gebracht en pas twee dagen later vrijgelaten. De tweede keer kon hij bij zijn vrijlating spreken noch slikken omdat hij zo erg was gewurgd. Nadat H. op de trappen van de beurs in elkaar was geknuppeld, werd hij in het ziekenhuis gearresteerd en bracht hij een koude nacht in de cel door. De boodschap is: hou jullie mond of het zal jullie kosten. De slachtoffers zijn mensen van kleur in een asielprocedure. Burgemeester Philippe Close zegt dat de politie optreedt omdat het om Hamas-aanhangers gaat. De discours om geweld goed te praten en Palestijnen te ontmenselijken zijn dus losjes geïnspireerd op die van Israël.
Het narratief rond de genocide in Palestina keert langzaam. Nu zelfs onze notoir zionistische en onderkoelde premier een teken van empathie geeft, vinden almaar meer BV’s, intellectuelen en journalisten plots de moed om een standpunt in te nemen.
In contrast daarmee staat de repressie die de demonstranten van het eerste uur ervaren. Het lijkt voor de hoeders van de wet belangrijk te tonen dat je best pro-Palestina kunt zijn, maar dan niet zoals die vervelende oproerkraaiers. Dat dagelijkse protesten en luide roepers als radicaal worden beschouwd, anders staan we er morgen misschien allemaal. Bij deze dan ook een warm welkom aan iedereen die ‘het niet meer kan aanzien’, elke avond opnieuw om 19 uur aan de Beurs in Brussel.
