‘Op zondag 15 juni trekken tienduizenden mensen wereldwijd een morele grens. In Brussel. In Den Haag. In Londen. In Quebec. In steden en straten die weigeren mee te draaien in de draaikolk van normalisering’, schrijft Els Hertogen van 11.11.11. Dit weekend wordt over de hele wereld geprotesteerd tegen de oorlog in Gaza.
De geschiedenis zal niet mild zijn voor wat vandaag gebeurt in Gaza. De beelden zijn ondraaglijk. Het aantal doden onvoorstelbaar. Maar wat nog schrijnender is dan het geweld zelf, is hoe weinig het verandert aan politieke keuzes in de rest van de wereld.
We hebben het allemaal gezien: een kinderarts die 9 van haar 10 kinderen en man moet begraven. Tentenkampen in Rafah die in lichterlaaie staan. Journalisten en hulpverleners die worden beschoten. Een zogenaamde humanitaire organisatie die voedselhulp inzet als onderdeel van een militaire strategie van etnische zuivering. Israël dat met mondjesmaat voedsel binnenlaat, maar hongerige Palestijnen beschiet die het willen ophalen.
En Europa? Kijkt toe. Wacht af. Dekt toe. Levert nog wat extra wapens. De feiten liggen op tafel. Arrestatiebevelen. Juridische plichten. Rapporten over oorlogsmisdaden — gelekt, bevestigd, geanalyseerd. Zo ook het interne EU-rapport dat recent uitlekte.
Een vernietigend document, opgesteld door hooggeplaatste EU-officials, dat gedetailleerd beschrijft hoe Israël systematisch het internationaal recht schendt in Gaza. Het lag niet enkel in een schuif in Brussel, maar in elke Europese hoofdstad. En toch: geen gevolg. Geen sancties. Geen diplomatieke breuk. Alleen stilte.
Ook België is daar intussen expert in geworden. Op 19 mei bereikte de federale regering een akkoord over een pakket aan nieuwe Palestinamaatregelen. Drie weken van genocide later blijft het wachten op verdere concrete actie. Geen verbod op handel en investeringen die de bezetting in stand houden. Geen sancties. Geen formeel wapenembargo. Geen opschorting van samenwerkingen. Intussen tonen andere landen dat het anders kan. Ierland bereidt een wet voor die handel met bezette gebieden verbiedt. Spanje schrapt wapencontracten. Trinity College in Dublin breekt met Israëlische instellingen. Ook dat is beleid. Ook dat is druk.
In België heerst vooral stilstand. Er beweegt veel te weinig. Niet op regeringsniveau, niet aan universiteiten, niet in de economische sector. Terwijl elke dag, elke secondetelt. Terwijl elk uitstel medeplichtigheid vergroot. Terwijl het Internationaal Gerechtshof duidelijk zegt: je moet alles in het werk stellen om genocide te stoppen. Dat is geen vrijblijvende oproep. Het is een staalharde juridische verplichting.
We zijn met zovelen die zich uitspraken, rapporten schreven, beelden deelden. Zovelen die geloven in een democratie, waarin onze stem ertoe doet. Zovelen die naar de politiek kijken. Want als daar de macht niet ligt om deze horror te stoppen, waar dan wel? Maar onze politici zwijgen sinds ze een aantal maatregelen voorzichtig op papier hebben gezet — alsof daarmee hun taak erop zit. Terwijl dit hét moment is waarop elke politicus – ongeacht niveau of bevoegdheid – zich moet afvragen: wat doe ik nú, met de macht die ik heb, om deze genocide te stoppen? Dit is het moment waarop ze later bevraagd zullen worden. Heb jij gesproken? Je partijgrenzen doorbroken? Gehandeld — of gezwegen?
Dit is het moment om te durven handelen naar wat juist is en om zich te laten leiden door wat zo breed leeft in de samenleving. Drie op vier Vlamingen noemen dit een genocide en meer dan de helft vraagt meer actie van de regering. Onnoemelijk veel mensen schieten in actie, wij doen wat in onze macht ligt. Politici, neem dit als voorbeeld. Wij geven jullie de boodschap dat het nu aan jullie is om te doen wat in júllie macht ligt.
Wat is er nog nodig? Hoeveel doden?
Daarom trekken wij de rode lijn. Op zondag 15 juni trekken tienduizenden mensen wereldwijd een morele grens. In Brussel. In Den Haag. In Londen. In Quebec. In steden en straten die weigeren mee te draaien in de draaikolk van normalisering.
Wij weigeren weg te kijken. Wij weigeren te wachten. Wij weigeren te berusten. Wij komen op voor Gaza. Voor menselijkheid. Voor een toekomst voor de Palestijnen.
Want er komt een dag waarop het internationaal recht het opnieuw haalt van principeloze “realpolitiek”. Waarop solidariteit sterker blijkt dan stilte. Waarop elke daad, elke stem, elke stap telt — omdat mensen ze weigerden op te geven
Die dag komt niet vanzelf. Die dag begint nu. Met ons.
Els Hertogen is algemeen directeur van 11.11.11.