We hebben onze handen vol met de denktank, de conferentie, het debat.
Begrijp ons niet verkeerd, we zijn ermee bezig, want we vinden het belangrijk. Sterker nog, het is opgenomen in ons charter, deel van onze doelstellingen, we zien het als onze missie. We hebben het dan ook erg druk, met het schrijven van het dossier voor de aanvraag van de middelen voor het opzetten van de werkgroep, die een traject zal lopen om via een bredere inventarisering van de zorgen en noden doelstellingen uit te zetten die we in een campagne kunnen verwerken – met een ontmoetingsmoment als resultaat.
We hebben onze handen vol met de denktank, de conferentie, het debat. Met evaluaties van plannen voor evoluties die ons richting duurzaamheid, eerlijkheid of gerechtigheid zullen brengen. We zijn niet onverschillig, we zijn onderweg. Onderweg naar een visienota, die gedragen is. Naar een stappenplan dat realistisch het begin van een proces uitzet. We plannen een werksessie om verder te reflecteren over de uitkomsten van de vorige reflectiesessie. Er zal worden geluisterd, herkadert en teruggekoppeld.
Ja, de weg is lang en lijkt zich steeds maar te vermenigvuldigen. Ja, soms voelt het alsof we zijn afgedwaald maar er is een voortgangsrapport in de maak, een samenvattende nota met aanbevelingen voor verdere stappen. We hebben een klankbordgroep in het leven geroepen, en een externe partner ingeschakeld voor procesbegeleiding.
Maak u geen zorgen. Ergens bedolven onder agendapunten ligt de moed om iets te veranderen. Maar een doel vraagt nu eenmaal middelen, middelen vragen plannen, plannen vragen tijd en het bestuur vraagt verantwoording en voorzichtigheid. Het is ook even niet het moment, straks zijn het alweer verkiezingen, we zitten nog in een overgangsfase en er zijn ook wat mensen out.
Maar we zijn ermee bezig, we vinden het belangrijk, alleen is het druk druk, dus zult u even moeten wachten met uw haast. We hebben de beste bedoelingen en misschien hebt u gelijk en is het niet ondanks onze welwillendheid maar vanwege die welwillendheid dat het zo traag gaat. Misschien hebt u een punt dat de weg van de minste weerstand, die van de weerstand is. Maar als u dat even op mail zet, kunnen we het meenemen bij de volgende vergadering en bekijken we wat we voor u kunnen betekenen. Tot die tijd lijkt het ons het best dat u zich in stilte bezighoudt, want veel anders valt er voorlopig helaas niet te doen.
‘Wat zijn wij, kinderen van deze tijd, van plan?’
