Elke ervaren treinreiziger maakt het mee, en toch went het nooit: een zelfdoding op het spoor. Onze reporter ergerde zich aan hoe zijn medereizigers reageerden. ‘Je vraagt je toch af hoeveel boertigheid er in een mens kan schuilen.’
En daar sta je dan, gestrand op het perron van Lokeren Centraal. Met een lauwe beker koffie in de ene hand, en een beetje wanhoop in de andere.
Het is zondagmorgen en je hebt net de ergste boodschap gehoord die je kunt horen in een trein: ‘Er is een persoonsongeval gebeurd. Onze trein zal niet verder rijden.’
Je denkt aan hen die straks het vreselijkste nieuws uit hun leven zullen horen. Maar ook aan de bestuurder die in de trein voor de jouwe zat. Ooit maakte je een reportage over treinbestuurders die zoiets meemaakten. Ze vertelden je over dat ene jonge meisje dat nog haar hand opstak. Of over die oude man die op het spoor lag met een fles Bols naast hem.
Sommigen zeiden dat ze nooit meer konden verder rijden: ze hadden hun ontslag ingediend bij de NMBS. Anderen waren voor het leven verminkt. Omdat ze die beelden maar niet uit hun hoofd konden wissen.
Perron
En dan hoor je plots een reiziger op het perron van Lokeren die begint te fulmineren ‘dat het altijd hetzelfde is met de NMBS’.
Je vraagt je af hoe weinig mededogen en fatsoen er in een mens kan huizen. En hoeveel boertigheid en egoïsme. Je staart naar de conducteur die belaagd wordt door reizigers. Je hebt tonnen respect voor hem en die andere spoorlui die vriendelijk en rustig blijven, maar ‘ook niet meer informatie weten’.
Er is een mens gestorven. Voor één keer doen bijgedachtes er niet toe.
En toch heeft de fulminerende reiziger niet helemaal ongelijk, denk je dan: we doen allemaal ons stinkende best, maar het systeem faalt.
Het systeem mag, zelfs op droeve zondagmorgens als deze, geen emoties tonen. Het systeem heeft hekwerken, blauwe lichten en camera’s geïnstalleerd om zelfdodingen te voorkomen, dat is waar. Op gevoelige punten staan er zelfs preventieborden. ‘Lijkt het leven uitzichtloos… Bel de preventielijn.’
Het systeem zal vast ook wel draaiboeken hebben over wat er moet gebeuren als er toch een zelfdoding voorvalt, maar die werken toch o zo stroef. Dat er bijna een halve dag geen treinen op spoorweg 59 rijden: alle mogelijke begrip daarvoor.
Maar niet voor het feit dat het uren duurt om een vervangbus op te trommelen. En dat er op een zondagmorgen zelfs geen bus van De Lijn meer rijdt tussen twee naburige centrumsteden als Sint-Niklaas en Lokeren: ach, breek ons de bek niet open.
Na een uur strompel je weer in de trein. Niet een die vooruit rijdt, maar achteruit: terug naar je bestemming. Maar voor één keer maal je daar niet om. Er is een mens gestorven. Voor een keer doen bijgedachtes er niet toe.
Denk je aan zelfmoord en heb je nood aan een gesprek, dan kan je terecht bij de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of via www.zelfmoord1813.be
Het spoor naar Oude God
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier