Sarne De Vliegher plaatst een aantal kanttekeningen, nu ook de tarieven van de dierenartsen steeds vaker in de aandacht komen te staan.
Goed nieuws: recente mediaberichtgeving maakt duidelijk dat dierenartstarieven in Vlaanderen variëren tussen praktijken en regio’s, ja zelfs voor dezelfde ingreep tussen klinieken behorend tot eenzelfde groep. Van prijsafspraken is dus geen sprake en de mededinging werkt.
Dat tarieven voor een vergelijkbare ingreep verschillen, verbaast ook niet. Een klassieke sterilisatie verschilt substantieel van een endoscopische, niet alleen wat betreft het benodigde materiaal maar ook op vlak van de expertise van de chirurg én de ondersteuning tijdens de ingreep. Wordt er bij ingreep x of y met gasanesthesie gewerkt dan wel met injectieanesthesie? Materiaal, ondersteuning en opvolging na de ingreep zijn anders en dus ook het tarief.
Tarieven worden op praktijkniveau ook nog door heel wat andere zaken bepaald. Zijn er assistenten in dienst of niet? Is er sprake van uitgebreide of beperkte openingsuren? Is er geavanceerde beeldvorming (denk aan CT- of MRI-scan) beschikbaar zoals we die kennen uit de humane geneeskunde? Is er privé parkeergelegenheid aan de praktijk? Is er een aparte wachtzaal voor katten? De lijst van investeringen die terugbetaald moeten worden, is lang. Gezien dierenartsen – vrije beroepers maar als ondernemers onderworpen aan de informatieverplichting uit het Wetboek van Economisch Recht – basisinformatie moeten verstrekken over tarieven, kan de klant zich informeren én kiezen. Komt daarbij dat dierenartsen ook deontologisch verplicht zijn voldoende uitleg te geven over prijs en risico’s van een ingreep om een weloverwogen toestemming te bekomen van de eigenaar. Die laatste beslist.
Ook de stijgende tarieven van de dierenartsen trekken in de media de aandacht. Dat verbaast dan weer wel want iedereen die aankopen doet, (ver)bouwt of beroep doet op een dienstverlener stelt vast dat alles duurder is geworden. De hypothese dat investeerders die vrij recent in Vlaanderen dierenartsenpraktijken opkochten de prijzen al te fors deden stijgen, werd recent in Nederland weerlegd door een door de Overheid besteld rapport. Hun komst heeft wel geleid tot extra drive in de diergeneeskunde, ook bij de onafhankelijke praktijken en klinieken, en tot meer aandacht voor de vroeger vaak onderbelichte financiële kant aan het runnen van een toekomstbestendige diergeneeskundige onderneming.
Daarnaast is in de diergeneeskunde ook veel meer mogelijk dan vroeger. Bestraling, chemotherapie, geavanceerde beeldvorming, laserchirurgie, de inzet van innovatieve medicijnen, dentale RX, robot-CT … bijna alles is beschikbaar maar het kost (veel) geld. In afwezigheid van een sociale zekerheid voor dieren moet dat alles betaald worden door de diereigenaar die zich dat niet altijd lijkt te realiseren.
De toekomstige honden-of katteneigenaar draagt trouwens ook zelf een grote verantwoordelijkheid. Hij of zij koopt best geen kat in een zak, t.t.z. bepaalde rashonden of raskatten waarvan op voorhand geweten is dat ze door een overdreven fenotype erg gevoelig zijn voor gezondheidsproblemen en dus regelmatig bij de dierenarts zullen passeren. Beter is het vóór de aankoop advies te vragen aan diezelfde dierenarts, én te kopen bij een betrouwbare fokker. Het helpt om het aantal bezoeken aan de dierenarts te beperken.
Wat ongenuanceerde media-aandacht wél doet, is de perfecte storm waar de diergeneeskunde zich nu al enkele jaren in bevindt, verder aanblazen. Het is een mix van veel vacatures, hoge werkdruk, uitval van (jonge) collega’s, mentale gezondheidsproblemen, hoge zelfmoordcijfers, sputterende wachtdiensten, heel veeleisende klanten, sociale media die ingezet worden om dierenartsen, praktijken en diergeneesmiddelen zonder enige nuance te torpederen, … De Vlaamse praktijkdierenartsen die moedig deze storm proberen te trotseren, zitten alvast niet te wachten op nog meer commotie, wel op nuance en meer respect.
Zowel de goed draaiende eenmanspraktijk (met een eenvoudiger kostenstructuur waar de klant steeds zijn zelfde dierenarts ziet), als de onafhankelijke groepspraktijk die op eigen benen staat of samenwerkt (bijvoorbeeld voor aankopen, bijscholing en praktijkondersteuning) als de praktijk of kliniek in handen van een investeerder, elk hebben ze hun unique selling proposition waar de klant – vrijheid, blijheid! – kan voor kiezen. Eén ding hebben de dierenartsen die er werken gemeen: ze bieden gepassioneerd – een valkuil! – bij nacht en ontij kwaliteitsvolle diergeneeskunde aan.
Onze huisdieren varen er wel bij.
Sarne De Vliegher is hoogleraar aan de Faculteit Diergeneeskunde van de UGent.