Het is deze week dertig jaar geleden dat An Marchal (17) en Eefje Lambrecks (19) door Marc Dutroux ontvoerd werden. De meisjes verdwenen na een avond in Blankenberge en werden later in Jumet misbruikt en vermoord. Hun dood veroorzaakte een nationale schokgolf die België voorgoed veranderde.
Paul Marchal, vader van An, blikt dertig jaar later terug in De Zondag: ‘Ook al is het zo lang geleden, de wonde zal nooit helen. Je kind verliezen, dat voelt onnatuurlijk aan. Maar tegelijk wil ik ook over An blijven praten. Want ze mag nooit vergeten worden.’ Met zijn vrouw Betty probeert hij positief te leven, al blijven verjaardagen en feestdagen zwaar. ‘Eigenlijk is ze altijd en overal bij ons. Dat zal nooit veranderen.’
Proces en witte mars
Het proces in Aarlen (2004) eindigde met levenslang voor Dutroux, dertig jaar voor Michelle Martin, 25 jaar voor Lelièvre en vijf voor Nihoul. ‘Ik vind nog altijd dat er toen gerechtigheid is geschied,’ aldus Marchal. Hij herinnert zich vooral de Witte Mars in Brussel, met meer dan 300.000 mensen: ‘Na mijn huwelijk en de geboorte van onze kinderen, een van de mooiste dagen van mijn leven. Omdat ik er de solidariteit en warmte van het hele land heb gevoeld.’
Ook al is het zo lang geleden, de wonde zal nooit helen. Je kind verliezen, dat voelt onnatuurlijk aan.
Falend gerecht
Marchal blijft overtuigd dat de tragedie voorkomen had kunnen worden. Sporen werden onvoldoende onderzocht, zoals een ooggetuige die An en Eefje in Blankenberge zag bij hotel Brazil. De vervroegde vrijlating van Michelle Martin in 2012 noemt hij ‘een enorm grote fout’. Zijn vertrouwen in justitie kreeg daarmee een zware klap. ‘Elke keer er een meisje hetzelfde lot beschoren is als onze An, voel ik een onmetelijke pijn in mijn hart.’
An blijft aanwezig in het leven van haar ouders. ‘Soms zeg ik haar dat ze niet voor niets gestorven is, want er zijn sindsdien ook héél veel zaken ten goede veranderd: de politiehervorming, Child Focus, de Cel Vermiste Personen.’ Dit jaar zou An 48 geworden zijn. ‘Wat we wél weten, is dat ze uitgegroeid zou zijn tot een fantastische vrouw, mama en tante. An was maar zeventien jaar bij ons, maar het waren zeventien práchtige jaren.’