De minister van Staat ziet voor zichzelf geen plaats meer in een politieke wereld die volgens hem door sociale media en emoties geleid wordt.
Voormalig vicepremier Louis Michel (MR) zet in 2019 een punt achter zijn politieke loopbaan. Dat jaar loopt zijn mandaat als Europees parlementslid af. ‘Ik zal hoogstwaarschijnlijk geen politiek mandataris meer zijn’, kondigde Michel vrijdag aan op de RTBF-radio. Louis Michel is de vader van premier Charles Michel. Hij beleefde zijn hoogdagen in de Belgische politiek als vicepremier en minister van Buitenlandse Zaken in de regeringen-Verhofstadt, waarna hij Europees Commissaris werd. Sinds 2009 zetelt hij in het Europees parlement.
De minister van Staat zegt moeite te hebben zijn plaats te vinden in de huidige politieke wereld. Hij meent dat de opkomst van de sociale media het pad heeft geëffend voor simplismen. ‘Er is geen confrontatie meer van ideeën, maar van emoties. Op die manier leid je het land niet’, aldus Michel.
Volgens de voormalige vicepremier heeft de politieke wereld een groot deel van zijn morele autoriteit verloren als gevolg van recente schandalen waarbij mandatarissen betrokken waren. ‘Sommigen hebben echt systemen in het leven geroepen die op een schandalige manier een aantal van hun vertegenwoordigers bevoordeelden. Dat heeft veel onrecht veroorzaakt’, meent Michel.
Verdediger van sociaal liberalisme
Louis Michel, een regent Germaanse talen, wordt in 1978 voor het eerst Kamerlid. Vijf jaar later wordt hij burgemeester van Geldenaken, wat hij tot in 2004 blijft.
Binnen de Franstalige liberale partij PRL wordt hij in 1980 politiek secretaris en volgt hij een jaar later Jean Gol op als partijvoorzitter. Gol wordt vicepremier en minister van Justitie en Institutionele Hervormingen in de regering van Wilfried Martens. In 1982 wordt Michel met 89 procent van de stemmen bevestigd als partijvoorzitter. Hij blijft dat tot in 1990. Daarna is hij een tijd fractieleider in de Kamer. Door het plotse overlijden van de legendarische Jean Gol in 1995 komt hij opnieuw aan het hoofd van de partij. Hij vormt de Mouvement Reformateur, een alliantie van de PRL met de MCC van oud-PSC-voorzitter Gérard Deprez en het FDF van Olivier Maingain. Michel wordt gezien als één van de felste verdedigers van een ‘sociaal liberalisme’.
In het parlement zet hij zich in voor de hervorming van de wetgeving rond de partijfinanciering en de beperking van de verkiezingsuitgaven. Louis Michel staat ook een ‘constructieve oppositie’ voor, wat zich uit in een actieve rol in de hervorming van politie en justitie en in het vreemdelingenstemrecht bij lokale verkiezingen.
Zijn strategie loont, want na de verkiezingen van 1999 ligt hij aan de basis van de paarsgroene regering. Hijzelf wordt vicepremier en minister van Buitenlandse Zaken in de regering-Verhofstadt I met veel aandacht voor Centraal-Afrika. Na één jaar in de paarse regering-Verhofstadt II verlaat hij in 2004 de regering en wordt Europees commissaris voor Internationale Samenwerking. Na één mandaat wordt hij verkozen in het Europees parlement waar hij vandaag nog altijd zetelt. Tot de verkiezingen van 2019 dus.
