Oona Wyns

‘Link tussen alle protesten vandaag is een gebrek aan rechtvaardigheid’

Oona Wyns Lid van nationaal bestuur Jong Socialisten en oprichtster van Peer Support Vlaanderen

‘Ik ben te jong om in al die protesten een complot te zien, maar er is een link: een fundamenteel gebrek aan rechtvaardigheid’, schrijft Oona Wyns (JongSocialisten).

De zekerheden waar de generaties voor ons mee groot geworden zijn, zijn niet meer die van vandaag. Veel zekerheden zijn nu eenmaal een pak minder zeker. Dat heeft niks met bangmakerij te maken, het is gewoon een vaststelling. Waar tot pakweg 30 jaar geleden – niet de vroege geschiedenis, maar gewoon de generatie van onze ouders – een uitgestippelde levensweg vastlag met een eerste (en vaak een leven lang dezelfde) job, samenwonen, woning huren, daarna kopen én kinderen, is die levensweg vandaag veel complexer.

Er is meer keuze, veel meer vrijheid en door de technologie ook gewoon veel meer mogelijk. Die nieuwe vrijheid moeten we koesteren en omarmen. Ook ik doe dat. Maar de vraag is of de prijs die we daar vandaag voor betalen vanzelfsprekend moeten vinden? Dat we die onzekerheid er maar bij moeten nemen. ‘Want tja, je kunt niet alles hebben.’

Link tussen alle protesten vandaag is een gebrek aan rechtvaardigheid.

Wie vandaag studeert, is niet langer zeker van een job die wat oplevert, laat staan een inkomen waarmee je je leven écht kunt uitbouwen of wat geld opzij zetten. Wie 25 is en het tijd vindt om op eigen benen te staan, kan bijna niet anders dan thuis weer aan te kloppen voor (financiële) hulp. Woon je samen met je lief, dan moet je soms al bijna op zoek naar een crèche voor je nog maar aan dat eerste kind durft te denken. En van een pensioen liggen mijn vrienden al helemaal niet wakker. Meer nog, één voor één zijn ze ervan overtuigd dat ze dat zelf bij elkaar zullen moeten werken, omdat er voor hen geen pensioen meer zal zijn. Tel daarbij een hot issue zoals de klimaat-dreiging en je zou voor minder onzeker zijn. Wie gaat dat allemaal oplossen?

Wie vertrouw je nog en wie niet? Ieder voor zich en gokken we erop dat iedereen gewoon zijn best doet?

Net dat vertrouwen in het ‘systeem’ is zoek, precies omdat dat datzelfde ‘systeem’ op zijn limieten is gebotst. Een ‘systeem’ dat van iedereen blijft verwachten dat die zijn of haar stinkende best doet én bijdraagt, maar daar tegenover (veel) te weinig zekerheid plaatst, is gedoemd om vroeg of laat te crashen.

In ruil voor zijn bijdrage verwacht de burger – hoe dik of hoe dun zijn portefeuille – beleid dat de luchtwegen van zijn kinderen nu veilig stelt én de toekomst van de planeet niet verder hypothekeert; dat er alles aan doet om kwaliteitsvolle én betaalbare zorg te blijven garanderen als hij die nodig heeft; dat ervoor zorgt dat er voor zijn pasgeborene altijd plaats is in de crèche; dat garandeert dat ons onderwijs er één blijft waarin de schoolfactuur betaalbaar is; dat durft in te grijpen wanneer de economie te veel de vrijheid van de sterkste en de grootste dient in plaats van de vrijheid van iedereen. Met beleidsmakers – die van de burger een stem kreeg en dus zijn vertrouwen – die wél de sluitende zekerheid bieden dat na een leven lang werken een pensioen die naam waardig staat.

Het is heus geen toeval dat vandaag gele hesjes en witte uniformen, klimaat-spijbelaars en werknemers (ook uit de privé) allemaal op straat komen. Elk – en terecht – om hun eigen zorgen en grieven. De ene omdat ze het beu zijn dat alleen zij factuur na factuur toegestuurd krijgen, de andere omdat ze met veel te weinig zijn om hun job nog deftig en met trots te kunnen doen. De ene omdat ze de apathie – of het getreuzel – van onze politici beu zijn als het om een duurzame toekomst gaat, de andere omdat ze het niet langer pikken dat hun loon niet mag stijgen, terwijl een stijging van de dividenden van aandeelhouders blijkbaar nooit een probleem is.

Als tienduizenden jongeren elke week weer op straat komen voor het klimaat, dan is het aan socialisten om ervoor te zorgen dat nieuwe klimaatmaatregelen niet alleen ambitieus zijn, maar ook altijd sociaal.

Vandaag voelt 1 Belg op 2 dat zijn koopkracht is gedaald. En dat kan moeilijk anders als je het lijstje maakt van wat er per jaar is bijgekomen. Water: plus 50 euro; een abonnement bij De Lijn: 65 euro extra; de school: 300 euro meer; elektriciteit: plus 390 euro; kinderopvang: 140 euro erbij. Al die facturen zijn voor velen bijna een maandloon. Als vandaag ook nog eens meer dan 230.000 werkenden – mensen met een jobs dus – toch in armoede leven, is het aan socialisten om ervoor te zorgen dat een job wél een inkomen garandeert waarmee je rondkomt.

Als 1 op 5 gezinnen in dit land in energiearmoede, dan is het aan socialisten om er voor te zorgen dat elektriciteit weer een basisrecht wordt. Als 900.000 Belgen zorg uitstellen omdat medicijnen, behandelingen of zelf een beugel voor hun kind te duur is, dan is het aan socialisten om zorg weer toegankelijk te maken voor iedereen. Als tienduizenden jongeren elke week weer op straat komen voor het klimaat, dan is het aan socialisten om ervoor te zorgen dat nieuwe klimaatmaatregelen niet alleen ambitieus zijn, maar ook altijd sociaal.

Ik ben nog te jong om in alles een complot te zien, maar tussen al die protesten is er een duidelijke link: een manifest gebrek aan fundamentele rechtvaardigheid. Dat is een nieuwe strijd waard. Als geen ander heeft een socialistische partij daarom de opdracht om die bewegingen – in ons land en in Europa – nu te verbinden en ervoor te zorgen dat in ruil voor zijn bijdrage de burger weer iets terugkrijgt dat de moeite waard is. Net als de zekerheid dat diezelfde burger kan vertrouwen op een politiek dat het ‘systeem’ op een sociale – en dus collectieve – manier reboot, in plaats van het speelveld te laten aan zij die liever met een vermanend vingertje wijzen naar diegenen die niet mee kunnen of niet mee willen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content