‘Vroeger sleepte ik het patriarchaat erbij, nu ben ik gewoon ontzettend triest over het gebrek aan mededogen voor een pas bevallen vrouw’, schrijft Knack-eindredactrice Kiki Feremans, naar aanleiding van het assisenproces van Nora R.
Hoe groot is de kans dat twee vrouwen die elkaar voor het eerst ontmoeten na minder dan een uur al praten over hun bevalling? Groot.
Hoe groot is de kans dat zo’n gesprek dan gaat als volgt:
– ‘Oh, twee dagen later was ik weer op de been.’
– ‘Ik ook! Helemaal klaar voor levensbelangrijke beslissingen en vergaderingen.’
Nul.
We kennen elkaar nog maar net, beste lezer, en kijk, ook ik begin over mijn bevalling.
‘Kraamtranen van de ‘babybluesdag’ – dat zou mij toch niet overkomen, hahaha. Ik huilde de hele derde dag.’
Mijn onderlichaam was verdoofd. Mijn buik werd opengesneden. Mijn handen waren vastgebonden. De dokter en verpleegkundigen bespraken uitgebreid de gebeurtenissen in de Thuis-aflevering van de avond daarvoor. (Luc stond terecht voor de verkrachting van Simonneke.) Twee baby’s – ik was daarvan op de hoogte – van samen iets meer dan drie kilo werden er na enig trekken en duwen uitgehaald en meteen in de couveuse gelegd. Ik lag te trillen als een espenblad.
Kraamtranen
Twee dagen later was ik … laten we zeggen: nog niet helemáál de oude. Zo had ik me voorgenomen om absoluut niet mee te doen aan de kraamtranen van de ‘babybluesdag’. Dat zou mij toch niet overkomen, hahaha. Ik huilde de hele derde dag.
23,5 jaar later ben ik nog altijd niet de oude. Gelukkig maar. Mijn kinderen hebben een veel aangenamere mens van mij gemaakt: empathischer, slimmer, misschien zelfs wat zachter.
In het hof van assisen van Tongeren staat Nora R terecht voor de moord op haar baby in 2018. Ze hield haar zwangerschap geheim, beviel in haar eentje en verstikte de baby. Bovendien bleek ze tijdens haar proces weer stiekem hoogzwanger. Nadat ze in haar cel weeën had gekregen, beviel ze van een dochter.
Zullen we voor elke man die zijn vrouw vermoordt en toch vrijgesproken wordt – want tja, die onbeheersbare dwang – ook één moeder vrijpleiten die in blinde paniek haar pasgeborene doodt? Dat zou ik vroeger gebruld hebben. Ja, ook de woorden ‘bestrijden’ en ‘patriarchaat’ zouden vallen.
Ik vind dat daar nog altijd enige waarheid in schuilt, maar vandaag – herinner u: slimmer, empathischer en zachter – denk ik toch vooral: hoeveel hartverscheurend vreselijke dingen kun je in één paragraaf vertellen? Iemand vermoordt haar pasgeborene. Ze moest in haar eentje bevallen. Ze wordt dan opnieuw zwanger en wéér kan ze niet trots haar dikke buik aan de wereld tonen.
Ze moet voor het hof van assisen verschijnen.
Ze krijgt zelfs geen extra verslag van een psychiater.
Ze heeft drie dagen extra gekregen om te bekomen van haar bevalling zodat ze het proces kan bijwonen dat beslist over de rest van haar leven.
Lakentjes en behang
23,5 jaar geleden waren mijn baby’s gepland en welkom en in utero constant liefdevol zachtjes toegesproken. Het was van geboortekaartjes en doopsuiker en lakentjes die bij het behang van hun kamertje pasten. En drie dagen na hun geboorte was ik een wrak. Als ik mij toen voor de rechtbank had moeten verdedigen voor de moord op JFK, had ik waarschijnlijk gewoon toegegeven. Om ervan af te zijn.
Natuurlijk is de baby van Nora R gedood door zijn moeder. En natuurlijk moet elke baby gekoesterd en beschermd en bemind worden. Maar ook: 10 tot 45 procent van de vrouwen ervaarde haar bevalling als een trauma.
Welke jonge moeder was nooit nooit nooit zo moe, uitgeput, bang, eenzaam en verward dat er rare gedachten in haar hoofd gingen rondspoken – zéker in die minuten uren dagen weken na een bevalling? Welke persoon die ooit een kind op de wereld gezet heeft, durft dat – hand op het hart – te beweren? Leugenaar.
Daar is de papa
Werd mijn tweeling dan niet gekoesterd, beschermd en bemind? Godzijdank wel. Omdat hun moeder zo goed omringd was. Mijn kinderen hebben een fantastische vader en hadden vier dito grootouders. Die gaven mij de ruimte om even het noorden kwijt te zijn.
Moet Nora R gestraft worden? Moet zij niet vooral geholpen worden?
De drie rechters van Nora zijn mannen. Ik hoop dat er veel mensen in haar jury zitten die zelf al eens een bevalling meegemaakt hebben.
Ik hoop dat ze haar babybluesdag niet krijgt in het beklaagdenbankje.