‘Jachtmisdrijven: hoeveel rotte appels kan een mand verdragen voor ze allemaal aangestoken worden?’

Bioloog en Knack-journalist Dirk Draulans stelt (weeral) vast dat de jagerswereld barst van de hypocrisie.

Overal in de natuur zingen de vogels, zoemen de insecten en bloeien de bloemen. De bermen bulken van bloeiende planten als klein hoefblad, ereprijs en hondsdraf. In sommige natte polderweiden staan krokussen, misschien handig om vroege insecten ook buiten tuinen aan hun trekken te laten komen, maar helaas zonevreemd, dus niet wenselijk. Het is erg vroeg lente dit jaar.

Klimaatnegationisten zijn er als de kippen bij om te benadrukken dat warmterecorddagen in februari niets te maken hebben met een klimaatopwarming, want weersverschijnselen moeten los worden gezien van het klimaat. Dat is in principe correct, alleen stapelen we ondertussen wel veel recorddagen en -jaren op om het nog los te kunnen koppelen van de globale opwarming. De jongste vijf jaren waren de warmste in de geschiedenis van de metende mensheid – dat zegt genoeg.

Jachtmisdrijven: hoeveel rotte appels kan een mand verdragen voor ze allemaal aangestoken worden?

En het zou de klimaatnegationisten sieren mochten ze wat consequent blijven met zichzelf en niet juichen als er ergens in de wereld vriestemperaturen worden geregistreerd, want daarin zien ze dan een bewijs van hun idee-fixe dat het klimaat niet aan het opwarmen is, en zeker niet door de schuld van de mens.

Maar goed, genoeg gezaagd over het klimaat, hoewel ik samen met de vele overtuigde en volhardende klimaatbetogers, jong en oud, vind dat je de klimaatproblematiek beter niet kunt lossen. Desondanks ga ik even over naar een andere bron van permanente ergernis: jagers.

Vorige week las ik op mijn geliefkoosde Doelpolder Noord in de Waaslandpolders een scholekster af met een witte ring waarop de code EANL stond. Het dier zat op een meeuwenbroedeiland gezellig te flikflooien met een partner – love was in the air. De vogel was op 13 juni 2015 in de buurt geringd door Geert Spanoghe van het Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek. Ik had hem – of beter haar, want het was een vrouwtje – in 2017 ook al eens gezien, op dezelfde plek.

Maar ik raakte van streek door de melding dat de vogel hetzelfde jaar nog een jong groot had gekregen, dat vervolgens in de winter in Frankrijk was afgeschoten. Daar kan ik zo woest van worden. Een vogel die hard zijn best doet om een jong groot te brengen, wetenschappers die de moeite doen om het te ringen, zodat ze meer inzicht in het leven van de soort kunnen vergaren en daar misschien efficiënte beschermingsmaatregelen uit kunnen puren, maar zo’n diertje wordt dan zomaar afgeknald door volk dat meent dat ze dat recht hebben. Je kunt daar niets mee doen, met zo’n dode scholekster, behalve jezelf geweldig vinden omdat je haar leven hebt genomen. Waardeloos volk, dat soort volk.

Het bericht is in Vlaanderen wat onder de radar gebleven, maar in Wallonië zijn begin februari twee jagers gearresteerd op verdenking van het importeren van everzwijnen uit Polen voor jachtpartijen waar ook tal van Vlaamse jagers aan deelgenomen zouden hebben. Als dat correct blijkt, is het niet uitgesloten dat op die manier de Afrikaanse varkenspest in ons land is toegekomen, want de ziekte is in Polen wijd verspreid. Dat zal desgevallend interessante juridische claims voor schadeloosstelling door varkensboeren en andere benadeelden opleveren.

De jagerslobby hamert er voorlopig op dat er iets als een vermoeden van onschuld bestaat, wat correct is, maar betrokkenen bij het dossier zijn niet vergeten hoe snel de lobby was om bij het uitbreken van de varkenspest in het oor van de bevoegde Waalse minister (René Collin) te fluisteren dat een Oost-Europese vrachtwagenchauffeur mogelijk op een parking langs de autoweg die aan het bos met de eerste infecties paalde, een boterham met besmette salami achterliet, waardoor de ziekte bij ons zou zijn geraakt. Te zot voor woorden, maar blijkbaar niet voor de jagers. Waarschijnlijk is de realiteit een stuk meer voor de hand liggend.

Muntjakken voor jachtplezier

Onze jagers hebben het ter zake altijd graag over enkele rotte appels in de mand. Elk jachtmisdrijf doen ze af als iets van een rotte appel in de mand. Maar op den duur moet je je de vraag stellen hoeveel rotte appels een mand kan verdragen zonder dat ze allemaal aangestoken worden.

Vorige week hoorde ik toevallig van een bron bij ons Agentschap voor Natuur en Bos (ANB) dat er blijkbaar nogal wat jagers waren die muntjakjes kweekten voor hun jachtplezier: kleine hertjes uit China die gegeerd zijn om hun lekker vlees, maar als ze ontsnappen zijn ze een ramp voor onze natuur, onder meer omdat ze op grote schaal zeldzame bosbloemen consumeren.

Een natuurinspecteur van het ANB en een andere ambtenaar werden enkele weken geleden betrapt op het kweken en uitzetten van muntjakken voor jachtpartijen, waarna ze het vlees verkochten – twee keer illegaal. Ze zouden ook nogal wat ander vlees door hun ‘hertjesstoverij’ gemengd hebben. De twee waren lid van de Hubertus Vereniging Vlaanderen (HVV, zeg maar de Vlaamse jagerslobby).

Volgens de ANB-bron is een tachtigtal personen in deze context ondervraagd. Dramatisch lijkt dat er nog kwekers van muntjakken in Vlaanderen waren, waarvan de meesten hun dieren gauw ergens in de natuur zijn gaan loslaten om betrapping en vervolging te voorkomen. Op sommige plekken is het aantal waarnemingen van muntjakken ineens sterk toegenomen.

Enkele rotte appels in de mand, zal ook hier het credo van de HVV luiden. Het zou om te lachen zijn als het niet zo ernstig was voor onze natuur. Het is uitermate moeilijk om muntjakken te verdelgen. De jagers hebben al een helpende hand aangeboden om die klus te klaren – net als in Wallonië met de everzwijnen. Cynisme in het kwadraat!