Volleybalcoach Gert Vande Broek kan weer aan de slag als trainer en dat vindt Knack-eindredactrice Kiki Feremans triest maar niet onverwacht. Waarom zijn de normen van het fatsoen in de sport zo anders dan die in het dagelijkse leven?
‘Domme wichten’, ‘bende trienen’ en ‘aandachtshoeren’ – dat zijn woorden die volleybalcoach Gert Vande Broek al eens naar het hoofd van zijn speelsters slingerde. Die dienden een klacht in wegens grensoverschrijdend gedrag, maar de brave man is nu helemaal en definitief vrijgesproken. Fijn voor hem.
Ooit, in het prille begin van onze romance, ging ik naar een volleybalmatch van mijn man kijken. Achteraf zei hij: ‘Mijn vrienden vonden het wel een beetje raar dat je een boek bij had.’ Ik was stomverbaasd: het wordt echt verwacht dat je daar úren naar blijft kijken?
Toch – ach, het moederschap – belandde ik alsnog in die wereld die ik al sinds de turnlessen in de lagere school probeer te vermijden. Dik tien jaar geleden dacht Sport Vlaanderen een stevige dosis volleybaltalent te zien bij mijn toen twaalfjarige zoon. Hij verhuisde naar een internaat, kreeg een topsportstatuut en een trainster wier naam rijmde op ‘Het Kieke’.
De sport vond ik nog altijd even saai. Maar wat mij elke week opnieuw weer verbijsterde was de manier waarop coach Het Kieke met haar pupillen en hun ouders omging. Regelmatig kneep ik mijn man in de arm: ‘Wát zegt zij nu?’
Dat is sport, zei mijn man.
Ik vind dat niet erg, zei mijn zoon.
Als eindredactrice zit ik ook wel eens samen met een Knack-journalist als die voelt dat zijn tekst niet helemaal lekker loopt. Dan ben ik best streng. ‘Maar enfin, *naam geblurd*, zo praat niemand toch’ of ‘Echt waar, *balkje voor de ogen*, als dat het interessante stuk van je artikel is, waarom lees ik dat pas op pagina drie?’
Misschien, ik ben daar niet trots op, heb ik tijdens zo’n gesprek al eens het woord ‘kalf’ laten vallen – maar dan wel liefdevol. En dat is geen onbelangrijk detail. Want als je alleen maar hard bent, zonder liefde, dan ben je gewoon wreed.
Ik leerde mijn kinderen dat ze te allen tijde beleefd en vriendelijk moeten zijn. Maar dat ze ook voor hun rechten moeten opkomen en dat ze grof gedrag niet hoeven te pikken. Dat lijkt mij niet zo’n revolutionaire of extreem geitenwollensokkerige levenshouding.
Tenzij je kind sport. Dan moet het daar tegen kunnen.
Mijn zoon bleek na drie jaar topsport toch niet dat grote talent te zijn en ma how zeg zo’n gebrek aan inzet, dat had coach Het Kieke nog niet veel meegemaakt. Dat was toen best een klap voor hem. Nu kan hij haar alleen maar gelijk geven. ‘Het spelletje vind ik echt geweldig leuk’, zegt hij, ‘maar al dat gedoe errond… (diepe zucht)’
Vandaag volleybalt hij in het zondagsploegje van zijn vader. Alle aanwezige zestigers op het veld roepen zijn naam als er naar een bal gedoken of gesprongen moet worden. Hij wordt alleen maar liefdevol uitgescholden.
Is dat geen mooi toekomstvisioen? We stoppen met regionale kampioenschappen en jeugdtopsportcoördinatoren en aangepaste diëten. We laten onze kinderen gewoon weer genieten van het spelletje. Zo worden ze allemaal middelmatige sporters. Langzaamaan rolt de hele topsport zichzelf op. Wat een opluchting, wat een vrede, wat een zee van tijd voor boeken en film en cultuur.
En voor Gert Vande Broek vinden we wel een plekje – bij de leeuwen in de zoo of in het leger of zo.