Hoe kunnen wij van onze politici verwachten dat ze écht iets veranderen? Ze kunnen toch niet toveren? ‘Nochtans schreeuwt de Wetstraat meer dan ooit om leerling-tovenaars’, schrijft Knack-redactrice Ann Peuteman. ‘Mensen die rotsvast geloven in hun eigen kunnen én in de maakbaarheid van de samenleving.’
Dit is een oproep. Durvers en dromers mogen zich melden voor een boeiende, goedbetaalde job in de hoofdstad. Inclusief aangenaam aangekleed kantoor, professioneel team en ecologisch verantwoorde bedrijfswagen met chauffeur. Ik heb het namelijk gehad met het gros van het personeel dat de job nu mag doen. Ik kan hun uitvluchten niet meer aanhoren. Ze willen wel doen wat van hen wordt verwacht, maar ze kúnnen het niet. Aan handen en voeten gebonden zijn ze.
Ontzettend frustrerend vinden ze dat zelf, maar er is nu eenmaal geen geld. Iederéén moet besparen. Er is ook niet genoeg tijd meer voor de volgende verkiezingen. Hoe zouden zij in één regeerperiode kunnen oplossen wat hun drie voorgangers niet is gelukt? De tijdsgeest zit nu eenmaal tegen. Ze hebben dat probleem van de vorige regeringen geërfd. De administratie is de kosten en baten nog aan het onderzoeken. Andere Europese landen worstelen er toch ook mee?
Ik kan de uitvluchten van onze politici niet meer aanhoren.
Onlangs nog vroeg ik een excellentie hoe het in godsnaam mogelijk is dat niemand lijkt te luisteren naar al die hulpkreten van kwetsbare mensen die constant in de media opduiken. ‘Mevrouw, wat verwacht u eigenlijk van mij?’ antwoordde hij. ‘Ik kan toch niet toveren?’ Nochtans is dat precies wat we van onze politici mogen verwachten: dat ze in hun eigen toverkracht geloven. Dat ze minstens proberen om iets in beweging te zetten. Dat ze durven en dromen van een samenleving waar kinderen niet in de volwassenenpsychiatrie worden opgesloten, het leefloon minstens tot de armoedegrens wordt opgetrokken, iedere leerling een plek op een geschikte school krijgt en daar ook nog eens veilig heen kan fietsen, mensen met een handicap niet alleen recht hebben op een assistentiebudget maar dat ook daadwerkelijk krijgen, de klank van je naam geen invloed kan hebben op je jobkansen, bejaarden niet worden vastgebonden omdat er niet genoeg verzorgers zijn om hen in de gaten te houden, mensen het gevoel hebben dat de belastingen die ze betalen min of meer rechtvaardig zijn en we geen aardbeienplanten meer aan ons balkon moeten hangen om te meten hoe groot het verstikkingsgevaar precies is. Moet ik nog verder gaan?
Nog niet zo heel lang geleden was voluntarisme een buzzwoord in de Wetstraat. Destijds leek de wil er inderdaad sterker te zijn dan de realiteitszin. Op de politici aan wie u nu spontaan moet denken, valt heel wat aan te merken. Maar het is wel hun ongebreidelde – en vaak bijzonder irritante – geloof in eigen kunnen dat er onder meer voor heeft gezorgd dat er vele duizenden banen bijkwamen, dat holebi’s tegenwoordig mogen trouwen en dat zieke mensen kunnen kiezen om te sterven. Zij zagen in dat er momenten zijn dat het beleid de samenleving moet meetrekken in plaats van volgen.
Weet u wat wij nodig hebben? Een paar leerling-tovenaars, een handvol lefgozers en een loodgieter of twee.
En vandaag, nu er steeds meer burgers uit de boot vallen, lijkt er zich weer zo’n moment aan te dienen. Alleen wordt voluntarisme tegenwoordig afgedaan als een goeie grap en is de slinger wel heel erg de andere kant opgegaan. Als goede huisvaders beheren politici de samenleving zoals ze is – een paar uitzonderingen daargelaten. Geen wonder dat ze daar op den duur gefrustreerd en zelf cynisch van worden. Zou ik ook zijn als ik elke week naar mijn hoofdredacteur moest stappen met de boodschap dat ik die aangekondigde primeur onmogelijk rondkrijg, maar wel nog iets anders in mijn lade heb liggen dat enigszins publiceerbaar is. Daarvoor ben ik niet in de journalistiek gegaan, en ik vermoed – en hoop – dat ook onze beleidsvoerders om andere redenen voor de politiek hebben gekozen.
Weet u wat wij nodig hebben? Een paar leerling-tovenaars, een handvol lefgozers en een loodgieter of twee. Mensen die rotsvast geloven in hun eigen kunnen én in de maakbaarheid van de samenleving. Politici die het lef hebben om kaarsrecht voorop te lopen terwijl ze de hele tijd achterom kijken om te checken of ook het staartje van de stoet nog mee is.
Vandaar dus mijn oproep. Aan elke Belg die zich geroepen voelt, maar ook aan degenen die nu al op hun post zitten. U kúnt het, dames en heren. Aan uw vlijt en zichtbaarheid zal het niet liggen. Een beetje meer zelfvertrouwen en je-m’en-foutisme en het komt in orde. Plus est en vous.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
