‘Griezelig om aan bedrijven als Amazon of Disney over te laten wat vergeten mag worden’

Het leven van een verhalenverzamelaar past niet in een supermarkttas.

Na het beëindigen van een liefdesrelatie die negen jaar mocht duren, daal ik de trappen af van ‘ons’ duplexappartement in Antwerpen, dat nu ‘een’ duplexappartement in Antwerpen zal worden. Ik zeul met Delhaizezakken tot de rand gevuld met boeken en dvd’s. Veel te veel boeken en dvd’s. Tot mijn spijt ben ik een grote fan van fotoboeken. Veel te veel fotoboeken met buitenproportionele maten en gewichten, waarvoor herbruikbare supermarktzakken niet ontworpen zijn. Zweetdruppels druipen van mijn voorarmen en worden geabsorbeerd in de houten trappen en laten moleculaire sporen achter van mijn leven in het duplexappartement. De leegte in de boekenrekken weegt zwaarder dan de tassen.

Ik ben een verhalenverzamelaar. In de boeken en de films die ik meesleur, zit een deel van mijn bestaan. Later, wanneer ik groot ben, droom ik ervan een soort cryptkeeper te worden van een persoonlijke bibliotheek. Dan loods ik als bedaagde grijsaard jongelingen doorheen een labyrint aan vergeten literatuur, kunst en cinema.

Ik weet het, mijn droom mist originaliteit. Romantici onder u herkennen in mijn verlangen een vleugje De schaduw van de wind van Carlos Ruiz Zafon of een zweempje De stad van de dromende boeken van Walter Moers. Maar ach… laat mij dwepen met het leven als bard, als skald, als griot of als akawati. Mijn hoofdambt is het vertellen en vertolken van verhalen. Een deel daarvan is indirect ook het bewaren van verhalen. De fysieke exemplaren van de boeken, films en foto’s die mijn voorarmen doen druipen en die veel te veel plaats innemen in mijn nieuwe onderkomen, zijn voor mij een noodzakelijke veruiterlijking van mijn ambt.

Ik zou mijn ruimtelijke ordening stukken makkelijker kunnen maken door mijn vertrouwen te leggen in streamingdiensten, maar daar schuilt een addertje onder het gras. De positieve aspecten van een platform als Netflix ten spijt, zijn bandbreedte en licentiekosten geen bodemloze vaten waaruit men kan blijven putten. Maandelijks verdwijnen er tientallen films en reeksen uit het Netflixaanbod. Die ‘verdwijningen’ hebben meestal niets te maken met de kwaliteit van een werk, maar met de populariteit ervan. Ik vind het een griezelige gedachte om, in een tijd waarin de waaier aan verhalen die verteld worden nooit groter was, aan bedrijven als Amazon, Hulu of Disney over te laten wat vergeten mag worden.

Zolang iemand je herinnert, ben je nooit dood. Verhalen overstijgen de eindigheid. Daarom zeulen barden met Delhaizezakken.