In Wallonië blijft een doorbraak voor extreemrechts uit. ‘Er is ook helemaal niets glorieus aan de Waalse identiteit’, verklaart politoloog Pierre Verjans (Université de Liège).
Ze waren met niet meer dan veertig, de leden die vorig weekend de oprichting van de nieuwe radicaal-rechtse partij Droite Populaire bijwoonden. In Flémalle, nota bene, de thuishaven van wijlen PS-kopstuk André Cools nabij Luik en ‘het kloppende hart van het Wallonië dat werkt’, zegt Pierre Verjans lachend. De partij is een samenraapsel van Franstalige (extreem)rechtse minipartijen die op 26 mei in het zand hebben gebeten. Het lijkt een zoveelste tot mislukken gedoemde poging: sinds de Tweede Wereldoorlog komen extreemrechtse en populistisch rechtse partijen in Wallonië nauwelijks van de grond.
In tegenstelling tot andere radicaal-rechtse formaties maakt Droite Populaire van migratie geen strijdpunt. ‘De vier verkozenen van partijen rechts van de MR hebben op 26 mei allemaal hun zetel verloren’, zei voorzitter Aldo-Michel Mungo. ‘Het verzet tegen het Marrakesh-pact heeft dus niets opgeleverd. Migratie is geen centraal thema in de Franstalige politiek.’
Als je in Wallonië “Vive la Wallonie!” roept, begint iedereen te lachen.
Daar heeft Verjans zo zijn twijfels bij. ‘Ik denk dat Mungo zich vergist in zijn diagnose. Er is wel degelijk angst voor migratie in Wallonië. Alleen zien de Walen, die meestal gelieerd zijn aan de PS en soms aan de PTB, maatschappelijke problemen nog altijd op de eerste plaats door de bril van sociale ongelijkheid.’
Een ‘fundamenteel probleem’ voor extreemrechts, aldus Verjans, is dat er aan de Waalse identiteit ‘helemaal niets glorieus is’, terwijl extreemrechts een nationalistische voedingsbodem nodig heeft om echt te kunnen doorbreken. ‘Als je in Frankrijk roept: ” Vive la France!“, zijn de mensen trots. Als je in Vlaanderen roept: ” Leve Vlaanderen!“, zijn de mensen ontroerd. Als je in Wallonië ” Vive la Wallonie!” roept, begint iedereen te lachen.’
Natuurlijk heeft extreemrechts in het verleden electorale successen geboekt in Wallonië, stipt Verjans aan. ‘Denk aan Léon Degrelle. Maar hij was een Belg, dat was essentieel in zijn discours.’
Naast de afwezigheid van Waals-nationalistische gevoelens fungeren partijstructuren – en met name de sterke lokale aanwezigheid van de PS – als een dam tegen extreemrechts. ‘In Noord-Frankrijk, een streek met dezelfde sociale structuur en dezelfde economische problemen als Wallonië, is extreemrechts dominant. Maar er zijn in Franstalig België meer actieve socialistische militanten dan in heel Frankrijk.’
Het gevolg van de geringe slaagkansen van extreemrechtse formaties in Wallonië is dat ze doorgaans talentloos politiek personeel aantrekken, zegt Verjans tot slot. ‘Wie engageert zich vandaag in Franstalige extreemrechtse partijen? Oplichters en idioten. Mensen met intellectuele bagage kijken wel uit.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
