Duiveluitdrijvingen blijken in België nog altijd een wijdverbreide praktijk. Voor Knack dompelde onderzoeker Montasser AlDe’emeh zich onder in de wereld van de exorcisten.
Sommige duiveluitdrijvers pakken op sociale media uit met hun activiteiten. De salafistische exorcist Abdelkarim Aznagui is ook trots op zijn werk. Vijf jaar geleden werd hij veroordeeld tot drie jaar voorwaardelijk nadat een dodelijk afgelopen duiveluitdrijving bij Latifa, een jonge moslima van drieëntwintig. De rechtbank beoordeelde dat als foltering.
Ondanks zijn veroordeling is Aznagui nog steeds aan de slag als raqi (exorcist) en hij verbergt dat ook niet. Hij wil er zelfs wat graag met mij over praten.
‘Ik ben constant met duiveluitdrijvingen bezig’, vertelt hij. ‘Mensen blijven naar mij komen. ik heb al duizenden uitdrijvingen gedaan.’
Duiveluitdrijving is allesbehalve een exclusief islamitische aangelegenheid. Zo verklaarde paus Franciscus onlangs dat priesters niet moeten aarzelen om bij bepaalde spirituele stoornissen een exorcist in te schakelen.
Het exorcisme binnen de katholieke kerk is dan wel tweeduizend jaar oud, het wordt vandaag nog heel actief beoefend. De website kerknet.be verwijst bijvoorbeeld naar een opleiding voor exorcisten in het Vaticaan, een initiatief in samenwerking met de Internationale Vereniging voor Exorcisten.
Binnen de kerk zijn nog honderden duiveluitdrijvers actief. Ook in België. In de Abdij van Averbode van de paters norbertijnen klopte nog niet zo lang geleden jaarlijks een duizendtal mensen aan die zich door de duivel bezeten voelden, en een duiveluitdrijving vroegen. Abt Jos Wouters zegt dat het aantal aanvragen wel edaald is, maar ‘er komen nog wel dagelijks mensen daarvoor bij ons langs’.
