‘Door mensen die hen niet kennen zouden de Backeljaus marginalen worden genoemd’

Streamz herontdekt een Vlaamse schat.

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat Streamz een eclatant succes wordt, en er zo hopelijk veel meer mensen de beste reeksen van HBO bingen in plaats van de meuk van Netflix. Ik zie het wel niet gauw gebeuren: Streamz is rommeliger en onhandiger dan Telenet Play, waar het de opvolger van is, en er lijkt eerder minder dan meer op te staan. Nadat de recensenten iedereen konden tegenhouden om naar de Bende van Jan de Lichte te kijken, staat er ook maar één Vlaamse reeks online waar ik echt enthousiast over word.

Alle zes seizoenen van Familie Backeljau zitten in de catalogus van Streamz.

Ik wist niet eens dat er zes seizoenen waren! Eindelijk heeft deze reeks de kans die ze altijd al verdiende om een culthit te worden. Tot hiervoor moesten fans zich behelpen met drie afleveringen en een handvol fragmenten op YouTube, maar die tijd is voorbij. Familie Backeljau, geschreven door Luk Wyns, die ook de Crimiclowns bedacht, en uitgezonden door VTM in de jaren negentig was iets tussen een sitcom, vaudeville en anarchistische deurenkomedie. Wyns speelt zelf Çois Backeljau, die misschien nog het best te vergelijken is met Homer Simpson. Hij woont met zijn gezin (Maria, Franky en Sabrina) en moeder (de bomma) op de Luchtbal en spreekt Antwerps – écht Antwerps, niet de rare, gemaakte variant waarmee Gert Verhulst tegenwoordig de indruk probeert te geven dat hij volks is. Door mensen die hen niet kennen zouden de Backeljaus marginalen worden genoemd.

Ik ga me niet wagen aan het navertellen van scènes, maar – neem het van mij aan – het is hilarisch.

De reeks is een van die programma’s die nooit op de openbare omroep konden zijn gemaakt, een rariteit waar enkel VTM zich aan durfde te wagen. De Raf en Ronny Show van Stany Crets en Peter Van Den Begin is daar een ander voorbeeld van. De Backeljaus ziet eruit als trashy televisie, maar er ligt ook een ironisch laagje onder. Die kleine geestigheden die soms door de vierde muur heen breken halen de personages niet onderuit, maar voegen iets extra’s toe. Net zoals animatiefilms van Pixar lang niet alleen kinderfilms zijn, is Familie Backeljau meer dan een gemiddelde VTM-sitcom.

Het is bovendien een van de weinige programma’s waaraan ik herinneringen heb uit de jaren negentig. Ten huize Casteels was het een gebruikelijke, en eigenlijk overdreven zware straf voor kinderen die weet-ik-veel-wat hadden gedaan: woensdagavond niet naar een nieuwe aflevering mogen kijken. Het is dus ook gewoon jeugdsentiment, hoewel de afleveringen die ik ondertussen terugzag precies even geestig zijn als ik ze mij herinner. Véél geestiger dan die meuk van Netflix.