Onze reporter liet zich testen op corona. Alles ging goed, tot hij zijn resultaten wilde raadplegen.
Altijd wil ik een brave modelburger zijn. Maar soms zondig ik weleens: mijn jaarlijkse bezoek aan de Lichtstad wilde ik zelfs in coronatijden niet schrappen.
We’ll always have Paris, zoals ze in Casablanca zeiden. En leeg waren de straten er niet – geloof nooit wat al die journalisten schrijven. Zeker in de metro en op de overigens uitstekende tentoonstelling over Christo in het Centre Pompidou liep ik tussen honderden mensen. Omdat mijn favoriete stad intussen almaar roder begon te kleuren op de coronakaart, trok ik bij thuiskomst braaf naar het testdorp in Antwerpen: een mens weet nooit in deze rare tijden.
Ook dat was een bijzondere reiservaring. Het dorp was zo groot dat het leek alsof ze een volksverhuizing verwachtten. Maar behalve een hoop vriendelijke personeelsleden was er helemaal niemand. Na een niet zo pijnlijke prik in de neus, gaven ze me nog een papier mee. De resultaten van mijn test zou ik na 48 uur kunnen lezen op www.mijngezondheid.belgie.be. Ze zeiden er niet bij dat mijn gezondheidstoestand een groot staatsgeheim is en dat ik ‘over een digitale sleutel moest beschikken om die te openen’.
Na 48 uur deed ik mijn best. Vijf digitale sleutels bood de gezondheidssite aan (+ vijf handleidingen). Vijf keer faalde ik jammerlijk.
Tussen mij en de app itsme komt het nooit meer goed: die bleef maar beweren dat mijn telefoonnummer ongeldig is. Ook met Helena zal het nooit een goed huwelijk worden: die wilde mijn persoonlijke code. Mijn wat, Helena? En is een eID-reader hetzelfde als dat bakje van de bank?
‘Ik vroeg me af of ik nu echt de enige burger in dit land ben voor wie het te moeilijk wordt.’
Na een uur klungelen vroeg ik me af hoe ik er ooit in geslaagd ben om twee universitaire diploma’s te behalen. En of ik nu echt de enige burger in dit land ben voor wie dit te moeilijk wordt.
Na nog een uur klungelen belde ik in arren moede dan maar naar mijn huisdokter. Zij was iets handiger met www.mijngezondheid.belgie.be. Tegen die tijd kon ik intussen zelf al mijn diagnose stellen: ondanks mijn negatieve coronaresultaat was ik zonet in de digitale kloof gevallen.
De volgende dag deed ik een middagdutje in het park, met mijn mondmasker op. Een vrouw wekte me: zonder mondmasker zou ik niet in slaap gevallen zijn.
Naast haar stond een man met een bord rond zijn hals: ‘U moet u straks niet laten vaccineren. Stop de viruswaanzin.’
Ik zuchtte eens diep en sliep verder. Voorlopig gaat het niet goed met de wereld.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
