Peter Casteels

‘De casting van een reeks moet divers zijn, maar fictie is geen propaganda’

Hoe woke kunnen televisiemakers zijn?

Het is een van de slotscènes van Bodyguard, de nieuwe en bejubelde BBC-reeks van de bedenker van Line of Duty die nu ook op Netflix staat: een moslima – spoilertje – bekent haar aandeel in een reeks aanslagen. Naast haar zit haar advocaat, en ze wordt verhoord door twee rechercheurs. Het zijn alle vier vrouwen, en de twee ondervragers hebben een gekleurde huidskleur. Zou zoiets al ooit eens in de echte wereld zijn voorgekomen?

In Bodyguard – ik vond, eerlijk gezegd, het plot maar een rommeltje – lopen er wel heel veel vrouwen en personages met een migratieachtergrond rond. Dat is niet uitzonderlijk in Britse series. Bij Broadchurch, een al even geprezen ITV-reeks met Olivia Colman en David Tennant, is dat nog opvallender. Dat verhaal speelt zich namelijk af in een Engels kuststadje, niet in het metropolitaanse Londen. Het tweede seizoen draait rond één strafzaak. De rechter en advocaten zijn alle drie vrouwen. De ene advocate is zwart, de andere blijkt lesbisch te zijn.

De casting van een reeks moet divers zijn, maar fictie is geen propaganda.

Op zulke momenten heb ik het gevoel terecht te komen in een politiek correcte droomwereld. Je volgt geen verhaal meer, je zit te kijken naar het eindwerk van idealisten die de maakbaarheid van de samenleving hebben opgegeven en zich dan maar aan fictie wagen. De personages lijken vaak ook voor blanke mannen te zijn uitgeschreven, waarna als bij het inkleuren van een prentenboek helemaal op het einde toch wordt beslist om de rol alsnog aan een gekleurde acteur te geven. Dat maakt het nog veel artificiëler. Terwijl het ontzettend belangrijk is dat er veel vrouwen en zeker genoeg gekleurde personages op televisie verschijnen. De casting van een reeks moet divers zijn, en rolmodellen zijn belangrijk. Maar fictie is geen propaganda.

Gelukkig hebben wij daar niet veel last van in Vlaanderen. Misschien valt het zelfs zo op in buitenlandse series omdat de fictiereeksen van eigen boden zich nog altijd in een lelieblanke wereld afspelen. Ik ken geen enkele reeks die recht doet aan de multiculturele realiteit van een stad als Antwerpen. De makers van Thuis denken goed na over welke onderwerpen ze middels het introduceren van personages (zoals een transgender) bespreekbaar willen maken, maar daar gaat het eigenlijk niet meer over. Het gaat over het weergeven van de werkelijkheid. Zelfs Generatie B, de enige recente reeks die zich bij mijn weten in Brussel afspeelde, was veel witter dan de hoofdstad. Wat dat betreft, lijken de casts van Vlaamse reeksen nog het meest op de bezetting van Vlaamse redacties.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content