Marc Dutroux is bereid antwoorden te geven aan de nabestaanden van zijn slachtoffers, als die vragen voor hem zouden hebben. Dat blijkt uit de brief die Dutroux’ advocaat Bruno Dayez onlangs geschreven heeft aan zijn slachtoffers en de families van zijn slachtoffers.
‘Ik bevestig u dat mijnheer Dutroux me verzekerd heeft dat hij jullie nooit meer uit eigen beweging zal contacteren, maar dat hij bereid is jullie te antwoorden als jullie hem willen bevragen’, aldus Dayez in de brief.
Hij opent daarmee de deur naar rechtstreekse communicatie tussen Dutroux en zijn slachtoffers. Al 22 jaar zit hij opgesloten. De advocaat erkent nog dat de nabestaanden terecht van hem rekenschap vragen en antwoorden willen op hun vragen.
Om vervroegd vrij te komen, moet Dutroux beantwoorden aan verschillende voorwaarden. Drie van de vijf voorwaarden gaan rechtstreeks over de slachtoffers, onder meer over hoe Dutroux zich tegenover hen verhoudt.
‘Ik hou niet van de stroperige toon van deze brief’
Deze brief zou daarin passen, maar overtuigt de advocaat van Laetitia Delhez en Jean-Denis Lejeune, Georges-Henri Beauthier, amper. ‘Dit is een procedureargument om de procedure voor de strafuitvoeringsrechtbank voor te bereiden’, aldus Beauthier. ‘Ik zou willen dat dit soort discussies voor de rechtbank gebeurt, en niet in de media. Ik hou niet van de stroperige toon van deze brief.’
Paul Marchal, vader van slachtoffer An, wilde slechts heel kort reageren op de brief. ‘Na 23 jaar wordt het tijd dat het circus stopt. Wij doen er niet meer aan mee’, zei Marchal woensdag aan de telefoon.
Publiciteitsstunt
Ook Jean Lambrecks, vader van slachtoffer Eefje, heeft woensdagavond de brief ontvangen. ‘Zoals te verwachten was gaat het om een grote publiciteitsstunt van een advocaat met veel tijd en weinig cliënten’, reageert Lambrecks. ‘Het is een nietszeggend pamflet. De brief was niet eens vertaald. De kosten voor de vertaling zijn bij wijze van spreken voor ons. Tot zover de goede bedoelingen van de advocaat van Dutroux.’
‘Mocht ik Dutroux zijn, ik zou een andere advocaat zoeken, want deze berokkent alleen maar schade’, voegde Els Schreurs, de parrner van Lambrecks, daaraan toe. In de brief staat te lezen dat Dutroux bereid is te antwoorden op vragen van de nabestaanden. Jean Lambrecks heeft in het verleden meermaals, ook via aangetekend schrijven, brieven gestuurd naar Dutroux, maar hij kreeg nooit een antwoord.
‘Niet provocerend’
In de brief staat te lezen dat Dutroux helemaal niets heeft om enige schadevergoeding te betalen. Hij verkeert in de totale onmogelijkheid om aan de eisen te voldoen.
Er wordt ook verwezen naar de detentie van Dutroux, die hij al voor een zeer groot deel van zijn straf in strikt isolement heeft doorgebracht. Dayez voegt eraan toe dat hij de nabestaanden niet wil kwetsen of onpasselijk wil maken. Volgens hem is een van de kenmerken van een misdrijf dat een schuldige en slachtoffer tot elkaar veroordeeld zijn. ‘Een misdaad is onomkeerbaar. De levenswandel van dader en slachtoffer is drastisch veranderd. Het leek mij dus misschien zo dat ik er iets kan doen. Dat Marc Dutroux zijn spijt kan betuigen en zijn fouten kan toegeven, is naar mijn mening voordelig voor iedereen’, schrijft Dayez.
Het staat volgens hem iedereen vrij te reageren op deze brief als die dat nodig acht. Hij wil met dit schrijven de wonden niet opnieuw openrijten, maar proberen in zekere zin, indien mogelijk, deels te helen. Naar eigen zeggen wil hij met de brief helemaal niet provoceren, hoewel de meerderheid van de publieke opinie dat wel zo ziet. Het is helemaal niet zijn intentie.
Hij ziet deze brief ook in een juridisch raamwerk, want voor een vervroegde vrijlating hebben drie van de vijf voorwaarden rechtstreeks betrekking op de slachtoffers, onder meer hoe de houding is van de veroordeelde ten opzichte van hen. Het leek Dayez dus volledig legitiem om hen rekenschap te geven van de situatie en van de geestestoestand van zijn cliënt. ‘Tweeëntwintig jaar is verstreken sinds de arrestatie van Marc Dutroux. Sindsdien is eenieder in zijn pijn en stilte moeten blijven zitten vanwege de kenmerken van ons rechtssysteem. Iedere vorm van communicatie leek ondenkbaar. Ik beeld me natuurlijk niet in dat we zouden verbroederen. Ik ben niet naïef, noch provocerend’, schrijft Dayez.
Dutroux werd veroordeeld tot een levenslange gevangenisstraf en tien jaar terbeschikkingstelling van de strafuitvoeringsrechtbank voor de ontvoering van en de moord op Julie, Mélissa, An en Eefje. Laetitia en Sabine werden levend in zijn huis teruggevonden.
