Voor de therapeuten van TEJO Antwerpen kan de lockdown niet snel genoeg achter de rug zijn. ‘Het is jammer dat de scholen met mondjesmaat opengaan’, zegt voorzitter Ingrid De Jonghe.
Voorzien van plexiglas, desinfecterende gel en herschikt meubilair beginnen de TEJO-huizen binnenkort opnieuw met therapie op maat van jongeren. Al wekenlang werkt de organisatie met alternatieve communicatiemiddelen. ‘We hebben telefonisch veel opgevangen. Daarna zijn we overgestapt op chat. Nu kunnen we videotherapie geven, al dan niet anoniem’, zegt voorzitter Ingrid De Jonghe. ‘Vorige week hebben we met twee jongeren een uur gepraat zonder beeld.’
Maar De Jonghe telt met ongeduld af naar 11 mei. Dan start alvast het Antwerpse TEJO-huis opnieuw op. ‘We merken dat we een aantal jongeren missen’, zegt ze. Vijf op de tien mensen die bij TEJO aankloppen, doen dat zonder dat school of gezin dat weten. ‘De allerbelangrijkste jongeren zien we nu niet. Dat stoort me enorm.’
Is videotherapie een volwaardig alternatief?
Ingrid De Jonghe: Niet helemaal. Sommigen geven aan de dat ze het moeilijk hebben met video. Soms is er veel rusteloosheid thuis, ze kunnen zich niet eens een halfuur rustig afzonderen. Ze zeggen dat ze schrik hebben om gehoord te worden door hun gezin. Sommigen hebben gewoon geen laptop.
Kloppen er ook nieuwe personen aan via de virtuele weg?
De Jonghe: We zien weinig nieuwe aanmeldingen. We volgen vooral mensen die al in proces waren. Jongeren blijven dus inderdaad in hun kot. Met alle gevolgen van dien.
Hoezo?
De Jonghe: Jongeren met problemen kruipen meestal in hun schulp. Ze krijgen soms last van angstaanvallen die het gevolg zijn van het inhouden van communicatie. Ongeveer 45 procent van de jongeren zou zich niet goed in zijn vel voelen. Ik denk zelfs dat het meer dan een op de twee is. In de ruime adolescentie, grofweg van 8 tot 21 jaar, maken ze psycho-emotioneel en -sociaal een enorme ontwikkeling door. Dan werk je aan je zelfbeeld, dat groeit door school en vriendschappen. Ook het ontmoeten van volwassenen in een fijne context, zoals in de jeugdvereniging, hoort daarbij. Dat valt nu allemaal weg.
Wat met de volwassenen binnen het gezin?
De Jonghe: Er is overal angst, ook bij volwassenen. Jongeren zien dat. Ze zijn zeer loyaal tegenover hun ouders. Als ze merken dat ze verdrietig of angstig zijn, gaan ze hun zorgen niet aan hun ouders bezorgen, maar inslikken.
En dan zijn er nog de onheilspellende berichten in de media.
De Jonghe: De meesten wisten niet wat virologen waren, nu zijn ze niet van het beeld weg te slaan. De media hebben het elk uur over het aantal overlijdens. Er is weinig vrolijk nieuws. Ik denk daarom dat er meer moet worden ingezet op verlichting en dat we iedereen perspectief moeten bieden. Het is belangrijk dat volwassenen zeggen dat alles goed komt. Mijn grootouders hebben twee wereldoorlogen meegemaakt. Daarna is het ook telkens weer goed gekomen.
Vanaf half mei gaan sommige leerlingen opnieuw naar school. Een goede zaak?
De Jonghe: Het is jammer dat de scholen met mondjesmaat opengaan. Jongeren hebben onvoorstelbaar veel nood aan het ritme van school. Ik hoor niemand zeggen dat online huiswerk fijn is. Ik ben oma van negen kleinkinderen. In een van die gezinnen zal het ene kind naar school gaan en het andere niet. Dat maakt het niet simpeler, misschien wel integendeel.
Verneemt u in deze vreemde dagen ook hoopvolle verhalen?
De Jonghe: Ik hoor ook wel dat een paar jongeren aangeven dat er nu plots meer verbinding is in hun gezin. Er wordt meer samen gegeten, een gezelschapsspel gespeeld of ze laten samen de hond uit. Dan heb ik het voor alle duidelijkheid over gezinnen die niet in een precaire toestand zitten.
Het is niet uitgesloten dat we in de nabije toekomst opnieuw een soort lockdown moeten organiseren. Wat kan er dan anders?
De Jonghe: Er moet een goede hulpverlening georganiseerd worden op een veilige manier, zodat zij die het nodig hebben kunnen worden opgevangen. Daarnaast kan school niet zomaar on hold worden gezet. Ook zou men op een of andere manier moeten inzetten op vrijetijdsbesteding, zoals sport, dans of muziek. In het algemeen hoop ik dat we lessen trekken uit deze periode. We moeten meer inzetten op welzijn, minder op welvaart. Meer solidariteit, minder gepest. We willen ons bij TEJO nog altijd overbodig maken. Jongeren zouden niet naar de therapeut moeten als ze een probleem hebben. De samenleving moet op vele gebieden veranderen.
TEJO biedt therapeutische hulp aanbiedt anoniem en gratis voor jongeren tussen 10 en 20. Meer info op www.tejo.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
