Amir Bachrouri (Vlaamse Jeugdraad): ‘Ik ben een echte Antwerpse chauvinist’

Amir Bachrouri is de nieuwe voorzitter van de Vlaamse Jeugdraad. Maar hoe is hij als mens? Om deze 20 vragen te beantwoorden, had hij 20 minuten en 8 seconden nodig.

Welk nieuws heeft u recent bang of boos gemaakt?

De brand in Anderlecht, vorige week, was een eyeopener. We zijn ons er soms te weinig van bewust hoe belangrijk veilig wonen is.

Hebt u een concreet idee of voorstel om de wereld te verbeteren?

Meer met elkaar praten: daar begint alles mee.

Wat is uw grootste prestatie?

Dat ik mijn middelbareschooldiploma heb kunnen behalen, met goede punten, was toch een prestatie. En het hield mijn ouders tevreden, een mooie extra.

Wat is uw grootste mislukking?

Na ruzies nam ik vroeger zelden zelf het initiatief om weer contact te zoeken. Als je zo’n oude vriend dan terugziet, voel je dat het water diep is. Dat probeer ik nu anders te doen.

Hebt u al eens overwogen om te emigreren?

Nee, ik ben een echte Antwerpse chauvinist. Heel de wereld is hier: op de ene hoek vind je een pitazaak, op de andere een klassieke bakker of een Marokkaanse slager.

Aan welke jeugdherinnering bent u het meest gehecht?

In 2014 heb ik met een groepje tieners zelf een jeugdhuis uit de grond gestampt. Toen waren we met z’n achten, intussen komen daar honderden jongeren over de vloer.

Doet u iets bijzonders voor het milieu?

Ik eet zo veel mogelijk vegetarisch en biologisch, heb geen auto, neem een douche in plaats van een bad en recycleer wat ik kan.

Wat is het ergste wat u over uzelf op sociale media hebt gelezen?

Enkele weken geleden was ik te gast in Terzake. Nadien schreven op Twitter verschillende mensen ‘dat ik beter op het vliegtuig naar mijn eigen land zou worden gezet’. België ís mijn eigen land.

Praat u weleens tegen uw huisdier?

Helaas heb ik er geen.

Van welke beslissing hebt u het meest spijt?

Twee jaar geleden werd in de zomer een netwerkevent voor jongeren georganiseerd. Ik verwachtte daar weinig van, en besloot dus op reis te vertrekken. Maar achteraf hoorde ik dat veel leeftijdgenoten er een stage hadden gefikst en zelfs naar de Verenigde Staten of Australië mochten.

Hebt u het gevoel dat de jaren dertig terug zijn?

Ik heb ze niet meegemaakt en ik ben geen historicus. Maar ik merk wel een zekere verruwing. En in de bubbel van sociale media zie je meer vijandigheid ontstaan. Tegenover mensen met een migratieachtergrond, maar bijvoorbeeld ook tegenover de LGBTQIA+-gemeenschap.

Welk kunstwerk – boek, film, muziek, schilderij… – heeft u het meest geraakt of gevormd?

Ik heb lange tijd geen fictie gelezen, omdat ik het maar nep vond. Maar onlangs kwam Sprakeloos van Tom Lanoye toevallig op mijn pad, en dat boek heeft een nieuwe wereld voor me geopend.

Waarover zou u meer willen weten?

Over waar we als mensen vandaan komen, wat ons deed groeien en hoe we nog verder kunnen streven naar een gemakkelijker mens-zijn.

Hoeveel geld geeft u jaarlijks aan goede doelen?

Weinig, voorlopig. Maar tijdens de ramadan zijn er vaak inzamelacties, en dan probeer ik altijd wel iets te schenken, al is het maar 50 euro.

Wat vindt u het moeilijkste aan de liefde?

Het vuur en de flow van de eerste maanden een leven lang aanhouden, lijkt me heel moeilijk.

Vindt u seks overschat?

Geen commentaar. (lacht)

Hoelang is het geleden dat u uw ouders hebt gezien?

Van deze ochtend. Ik woon nog thuis, dus door de lockdown zien we elkaar bijna 24/7.

Doet u iets bijzonders voor uw gezondheid?

Ik ga drie keer per week joggen en probeer gezond te eten.

Zou u op de vlucht slaan als het oorlog wordt?

Ik heb veel begrip voor mensen die vluchten, soms kun je gewoon niet anders. Maar ik hoop dat ik ook in tijden van oorlog mijn steentje zou kunnen bijdragen.

Wat hebt u geleerd in het leven?

Dat je nooit iedereen blij kunt maken.