Kathleen Van Brempt (Vooruit)

‘Als het van N-VA afhing, had ons land haar constructieve houding inzake klimaatakkoorden aan de wilgen gehangen’

Kathleen Van Brempt (Vooruit) Europarlementslid voor Vooruit

Europa trekt straks met een aantal klimaatdoelstellingen naar de klimaattop in Lima. Dat de Europese doelstellingen zwak zijn, ligt aan het verzet van Groot-Brittannië en enkele Oost-Europese landen. Als het van N-VA had afgehangen, behoorde ook België tot de club voor wie een ambitieus klimaatbeleid uit den boze is. Een Belgische afgang in de Europese Raad werd maar net vermeden.

Het Europees parlement stond deze week alweer in het teken van de klimaatverandering. Afscheidnemend president Van Rompuy verdedigde woensdag bij de fractieleiders het klimaatakkoord van de regeringsleiders en vandaag geeft dr. Rajendra Pachauri, voorzitter van het Intergovernmental Panel on Climate Change, toelichting bij het vijfde rapport van het IPPC. Daarmee rondt de Unie haar voorbereidend werk af voor de klimaatconferentie van Lima en de klimaattop van Parijs eind 2015. Daar moeten wereldwijde afspraken worden gemaakt om te verhinderen dat de klimaatopwarming boven de 2 graden uitstijgt.

Ambitieus Europees standpunt

Op 24 oktober bereikten de regeringsleiders van de lidstaten een akkoord over de nieuwe Europese klimaatdoelstellingen voor 2030. Vooral Groot-Brittannië en een reeks Oost-Europese landen die nog sterk afhankelijk zijn van fossiele brandstoffen, hebben hemel en aarde verzet om een ambitieus Europees standpunt tegen te werken. Het heeft echter niet veel gescheeld of ook België had zich geschaard bij die lidstaten die zelfs liever géén klimaatdoelstellingen hadden gezien. Als het van N-VA had afgehangen, had ons land haar constructieve houding inzake klimaatakkoorden immers aan de wilgen gehangen. Dat komt zo.

Het Belgische standpunt over klimaatdoelstellingen is een afspraak tussen de deelstaten en de federale regering. Het is immers de federale, Belgische premier die op de Europese Raad het standpunt van ons land verdedigt. Die deelstaten hadden, samen met de federale regering, al in februari een akkoord gevonden over de houding die ons land kon aannemen op het Europese niveau. In maart voegde ons land zich zelfs bij de zogenaamde Green Growth Group, een groep van 13 Europese lidstaten die in een oproep de regeringsleiders van de andere lidstaten aanspoorden om “ambitieuze klimaatdoelstellingen” te aanvaarden.

Blamage

Maar dat gebeurde allemaal voor de federale verkiezingen van 25 mei. Na die datum en vooral na de start van de regering Michel op 11 oktober, was het politieke klimaat in ons land omgeslagen naar revanchisme. Het moest gedaan zijn met beslissingen van het verleden. Daarom wankelde ook het afgesproken standpunt van België inzake de Europese klimaatambities. Die ommekeer werd eigenlijk uitsluitend gevoed door N-VA. De partij probeerde achter de coulissen het standpunt van de Vlaamse regering te veranderen. Want met een gewijzigd Vlaams standpunt, verviel het compromis dat in februari gemaakt was tussen de gewesten en de federale regering. Zonder zo’n compromis zou Charles Michel, twaalf dagen na zijn beëdiging als premier, naar zijn eerste Europese topontmoeting moeten trekken met de boodschap dat zijn land…. euh, géén standpunt had over klimaatdoelstellingen. Dat zou niet enkel een blamage zijn geweest voor de kersverse premier, België zou ook vaandelvlucht hebben gepleegd uit de Green Growth Group die nog in maart had opgeroepen om ambitieus te zijn.

De vraag is vooral waarom N-VA zo graag aan het Belgische klimaatbeleid wilde sleutelen, in die mate zelfs dat het voor ons land op Europees niveau een afgang zou betekenen?

Koele minnaar

Uiteraard is de partij van de bedrijfsleiders en de industrie een koele minnaar van klimaat- en milieubeleid. De partij droomt van nieuwe kerncentrales, vindt fracking een uitstekende zaak – zolang het niet op Vlaamse bodem gebeurt – meent dat de normen voor energie-besparingen véél te hoog liggen, kortom is niet echt wat men een klimaatvriendelijke partij kan noemen. Vooral de nieuwe, economisch rechtse, neoliberale garde van de partij is liever blind en doof voor de uitdagingen van de klimaatverandering.

De sociaal-economische verrechtsing van N-VA is dus ongetwijfeld een van de redenen waarom klimaatdoelstellingen heel wat minder belangrijk zijn geworden. Het is evenmin ondenkbaar dat N-VA ons land liever zou zien aanschurken tegen het Groot-Brittannië van David Cameron, dat zich op de Europese Raad verzette tegen ambitieuze klimaatdoelstellingen. Vergeten we niet dat N-VA in het Europese parlement in dezelfde fractie zit als de conservatieven van Cameron. Het is niet eens ondenkbaar dat die discreet om steun hebben gevraagd bij hun Flemish friends.

Belabberd figuur

En tot slot is het voor N-VA veel minder een probleem als België een belabberd figuur slaat op Europees niveau. Dat zou eens te meer bewijzen dat ons land ‘niet werkt’, want niet eens in staat is om intern, tussen de deelstaten een compromis te bereiken over klimaatdoelstellingen.

Dat het N-VA-scenario uiteindelijk niet plaats vond is – ere wie ere toekomt – te danken aan CD&V. Die partij besefte wel degelijk dat een loyale lidstaat als België niet plots met de mond vol tanden naar de vergadering van regeringsleiders kon stappen. Het ‘staatsmanschap’ van CD&V heeft het uiteindelijk gehaald van het anti-staatmanschap van N-VA. De vraag is of dat in de toekomst nog zal lukken als Vlaanderen en Wallonië, met regeringen die elkaars bloed kunnen drinken, over andere Europese dossiers compromissen moeten vinden.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content