‘Alleen met een coalitie van vertrouwen kunnen we de exponentiële curve van fanatisme en extremisme ombuigen’

Net zoals de exponentiële stijging van de coronabesmettingen, is de exponentiële stijging van fanatisme en extremisme een bedreiging voor ons samenlevingsmodel’, schrijft Khalid El Jafoufi. ‘Hoe kunnen we de schade herstellen?’

Net zoals de tweede coronagolf voor velen een déjà vu is naar de situatie in maart en april dit jaar, is de spiraal van extremistisch geweld in Frankrijk een pijnlijke herinnering aan talloze aanslagen in binnen- en buitenland. De moord op de geschiedenisleerkracht Samuel Paty kreeg nog maar net een plaats in ons collectieve verwerkingsproces of de volgende onschuldige slachtoffers vielen al in de basiliek van Nice, waar bij een mesaanval zeker drie doden en verschillende gewonden vielen.

De gruweldaden van deze moordenaars staan diametraal tegenover de edele woorden die ze op het moment van de feiten uitspreken. “Allahu Akbar“. Allah is groot, dat klopt. Allah is ook de meest Rechtvaardige, de Vredige en de meest Verhevene. Stuk voor stuk eigenschappen waar de daders overduidelijk niet de minste affiniteit mee hebben.

Toch stralen hun gruweldaden steeds opnieuw af op de wereldwijde moslimgemeenschap. De ontwrichtende schade die de daders van terreuraanslagen al sinds nine eleven aan de samenleving toebrengen is niet te overzien. De vraag is dus hoe we deze schade in ‘Allahs naam’ kunnen herstellen zonder te raken aan de vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid. De aorta van de Franse democratische rechtsstaat.

Alleen met een coalitie van vertrouwen kunnen we de exponentiële curve van fanatisme en extremisme ombuigen.

Net zoals de exponentiële stijging van de coronabesmettingen, is de exponentiële stijging van fanatisme en extremisme een bedreiging voor ons samenlevingsmodel. De afstand tussen mensen uit verschillende doelgroepen vergroot, isolatie neemt toe en de angst voor het onbekende piekt als nooit te voren.

Het goede nieuws is dat net zoals bij de coronacrisis ook bij de terreurcrisis de sleutel in ieders handen ligt. Het slechte nieuws is dat we ook hier schijnoplossingen blijven verkiezen in plaats van duurzame. Zo mag er door de overheid nog miljoenen gepompt worden in deradicaliseringsprojecten waarmee deradicaliseringsambtenaren worden aangeworven en ‘experten’ rijkelijk worden vergoed, en kunnen we nog zo veel imamopleidingen inrichten als we willen, het zal niet meer zijn dan een pleister op de zere wonde.

Objectieve cijfers leren ons immers dat de overweldigende meerderheid van de moslims in binnen én buitenland juist excelleert in burgerschap en dus geen boodschap heeft aan de vele goedbedoelde deradicaliseringsinitiatieven. Het probleem is net dat deze significante groep totaal miskend wordt in het beleid. In plaats daarvan worden zij onophoudelijk ter verantwoording geroepen voor de gruweldaden van een verwaarloosbare minderheid. Dat maakt dat deze mensen, waartoe ik ook behoor, zich al decennia tussen hamer en aambeeld bevinden.

Aan de ene kant heb je politici, academici, opiniemakers en gewone burgers die bij elke daad van geweld die zogenaamd in “Allahs naam” gepleegd wordt, het momentum aangrijpen om deze daden te extrapoleren naar een ‘islamitisch probleem’, waarmee de overweldigende meerderheid van de moslims voor een verantwoordelijkheid wordt gesteld die hen niet zou mogen toekomen.

Aan de andere kant worden ze net als iedereen geconfronteerd met een stijgende groep fanatici en extremisten die het dan ook niet zelden tegen hen gemunt hebben. Dat bewijzen de vele moslimslachtoffers die bij verschillende aanslagen vallen. Ook die realiteit wordt nog te vaak bewust of onbewust genegeerd.

De reactie van president Macron en burgemeester Estrosi op de aanslagen is vanuit hun posities en de aanzienlijke emotionele schade begrijpelijk. En ook mijn afschuw voor de feiten is enorm. Want ook al vind ik de spotprenten van de profeet Mohammed vzmh. als moslim wansmakelijk en beledigend, niemand hoort voor zijn leven te vrezen bij het tonen van spotprenten van de profeet. Punt.

Maar voor impulsieve invallen in moskeeën, eenzijdige ontbinding van talloze organisaties en gevaarlijke pleidooien om “zich te onttrekken aan de vreedzame Franse wetten” heb ik evenmin begrip. Niet in het minst omdat de Franse overheid zich hiermee ontslaat van de eigen democratische rechtsbeginselen. Of om het in coronatermen te zeggen: het geeft op die manier het virus een extra duw in de rug, waardoor de besmettingscurve exponentieel blijft stijgen.

Er rust een grote verantwoordelijkheid op eenieder om op zijn/haar terrein de curve te proberen ombuigen. We staan als samenleving daarbij opnieuw voor een duidelijke keuze. Zullen we blinde repressie, verdachtmakingen en complottheorieën blijven verkiezen om nadien uit noodzaak de sleutel af te staan aan zelfverklaarde deradicaliseringsexperten? Of houden we de sleutel deze keer zelf in handen door meer dan ooit te investeren in een coalitie van vertrouwen, waarbij moslims in de bestrijding van de terreurcrisis op voet van gelijkheid worden betrokken bij het beleid?

De modellen van statistici wijzen ons klaar en duidelijk de weg. Aan ons de keuze om er samen gevolg aan te geven.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content