Bart De Wever, het spook van het Vlaams Parlement

Ook al was de regeringsdiscussie rond de hervorming van het secundair onderwijs een van de zwaarste crisissen in de schoot van Peeters-II, de vraag die het actualiteitsdebat erover domineerde was: ‘Waar is Bart De Wever?’.

De Wever, naast voorzitter van N-VA en burgemeester van Antwerpen, ook nog Vlaams parlementslid, liet zich niet zien in het Vlaams parlement. Hij had zich wel in de loop van de dag in de media uitgelaten over het akkoord dat de regering waar hij, of toch zijn partij, deel van uitmaakt.

Dat was voldoende om de eerste tussenkomst, die van Elisabeth Meuleman van Groen, fel van start te laten gaan met: ‘Waar is Bart De Wever, de man die een echte hervorming tegen hield?’.

Gwendolyn Rutten, voorzitster van Open VLD, liet zich ontvallen: ‘Vreemd dat de schaduwminister van Onderwijs er niet is.’

Politicoloog Dave Sinardet tweette terecht: ‘Mooie illustratie van mediacratie en particratie: in de marge van het parlementsdebat doen voorzitters voor de camera de échte verklaringen.’

Maar dan moest de carrousel nog beginnen draaien, als blijkt dat Bart De Wever niet in het halfrond is, maar wel in de wandelgangen. De Wever had een afspraak in het Koffiehuis van het Vlaams parlement. Maar ook tijd voor een interview in Villa Politica.

Dat hij ook daar bleef hameren dat ASO, en bij uitbreiding de andere schotten, nooit weg zou gehaald worden, zorgde aanvankelijk voor enig leedvermaak op de oppositiebanken. Vooral omdat daarmee Onderwijsminister Pascal Smet (SP.A) nogal in zijn hemd kwam te staan. De minister hield immers het tegenovergestelde vol, tegenover een soms scherpe oppositie. Hij had zich ook al in enkele oncomfortabele bochten moeten wringen om te ontkennen dat er zoiets was als een ‘versie Bourgeois’ en een ‘versie Smet’, zoals voorzitter Jan Peumans fijntjes opmerkte.

Het bleef echter niet bij hilariteit. Eenmaal de wrange absurditeit van de situatie doorgedrongen, noemde Meuleman het onvoorstelbaar dat de Vlaamse regering dit bleef pikken. Ze dichte N-VA-onderwijsspecialist Kris Van Dijck het leiderschap van het orkest toe dat bleef spelen, terwijl De Wever het schip kelderde in de wandelgangen.

Er valt veel te zeggen voor de verontwaardiging van de parlementsleden. Dat Bart De Wever het debat op scherp stelt, is zijn recht. En als politicus zijn plicht. Het getuigt echter van weinig respect voor het parlement waarin hij verkozen is, dat hij de wandelgangen verkiest boven de arena waarin de oppositie hem het vuur aan de schenen zou kunnen leggen. Het toont opnieuw een De Wever die zijn verschijnen bijzonder strak regisseert. Bart De Wever liet zich niet zien in het parlement, maar waarde er wel als een spook door.

De invloed van De Wever in de hervorming is groot geweest. Het democratisch en parlementair debat errond kan dus enkel gediend worden door zijn aanwezigheid in het halfrond. Jammer dat hij die de sterkste politicus van zijn generatie genoemd wordt niet durft, of erger nog, niet wil komen discussiëren in het parlement over een hertekening van (een van de fundamenten van onze) samenleving.

Simon Demeulemeester