Voortaan wordt de groothandelsprijs voor elektriciteit per kwartier berekend. Dat wil zeggen dat de prijs snel varieert in functie van de productie en de vraag. Zo kan de verbruiker stroom afnemen wanneer het aanbod groot en de prijs laag uitvalt.
Het klinkt erg aantrekkelijk, want op het eerste zicht lijken zowel aanbieder als verbruiker winnaar. Veel aanbod zet de verbruiker er – door een lage prijs – toe aan op dat ogenblik meer te consumeren. Bij een schaars aanbod – bijvoorbeeld winteravonden zonder wind – gaat de prijs de hoogte in om de consument te ontmoedigen veel te verbruiken en het net te belasten.
Feit is dat niet elke consument de timing van zijn of haar verbruik kan aanpassen in functie van de geldende prijs. Zelfs wanneer je dankzij moderne technologie ziet wanneer het interessant is om stroom te verbruiken, blijft er een ander mechanisme (het capaciteitstarief) dat dit ontraadt. In de praktijk zou je bijvoorbeeld de batterij van een elektrische auto kunnen laden als er veel stroom beschikbaar is aan een scherpe prijs per kWh. Op dat moment kan je het debiet van de laadbeurt verhogen om maximaal te genieten van het voordelige tarief. Maar onze stroomprijs wordt tegelijk beïnvloed door het capaciteitstarief. Dit mechanisme belast de consument op basis van het hogere stroomverbruik (debiet) op een bepaald moment. Dat staat haaks op wat het nieuwe systeem met de kwartierprijzen beoogt.
Anders geformuleerd: om het stroomverbruik te sturen in functie van goedkope (veel aanbod) en dure (weinig aanbod) kwartieren, moet je meer stroom (hoger vermogen) gedurende dat kwartier afnemen. Helaas, wanneer je het debiet opvoert, moet je meer betalen aan capaciteitstarief. Voor de consument wordt het nog complexer om de energierekening te drukken. Ook de opbouw van de uiteindelijke afrekening wordt nog minder transparant. Precies dat gebrek aan transparantie en de potentieel hogere stroomkost schrikt de privéconsument af om over te schakelen op elektromobiliteit. En vandaar: vertraagt de verdere uitrol van EV’s.