– Eva Van Noyen is al vijf jaar de buddy van een vrouw met psychische problemen.
‘Het is onvoorstelbaar hoeveel ik ondertussen van Annie* heb geleerd. Voor ik haar kende, ging ik haast uitsluitend met gelijkgestemden om. Zoals de meeste mensen. Iedereen die ik kende, had ongeveer dezelfde achtergrond en ideeën. Maar Annie heeft mijn blik op de wereld verrijkt. En misschien is dat omgekeerd ook wel zo.
Vijf jaar geleden heb ik me aangemeld bij Buddywerking Gent omdat ik de behoefte voelde om iets te doen voor mensen die het minder goed hebben dan ik. Na twee grondige kennismakingsgesprekken werd ik voorgesteld aan Annie, een vrouw die al heel veel heeft meegemaakt en daardoor psychische moeilijkheden heeft. Het klikte meteen. Annie is een heel aangename en verstandige vrouw die iets van haar leven probeert te maken. Ik heb echt geluk met haar.
We zien elkaar om de twee weken. Meestal maken we samen een lange wandeling in de natuur, of gaan we naar een rommelmarkt of een museum. En ondertussen babbelen we veel. Over de meest uiteenlopende dingen. Annie bepaalt zelf hoeveel ze me over haar leven vertelt, en dat respecteer ik. Ik praat wel over mezelf, maar ik belast haar nooit met mijn problemen. Dat is toch wel het grootste verschil met een gewone vriendschap: ik moet een beetje voor haar zorgen.
Van bij het begin hebben we afgesproken hoe we elkaar voorstellen als we ergens een bekende tegen het lijf lopen: dan zeg ik dat Annie iemand is van de kookles, en zij legt uit dat ze me via vrienden heeft leren kennen. Daarmee is alles gezegd. Ik praat eigenlijk nooit over Annie. Omdat ik discreet wil zijn, maar ook omdat ik haar zo veel mogelijk wil beschermen tegen de negatieve reacties van andere mensen.
Soms help ik haar ook met praktische dingen. Dan gaan we samen naar Ikea, verhuizen we samen wat spullen of breng ik haar met de auto naar de wasserette. Als ik twijfel of ik al dan niet op een vraag moet ingaan, bel ik even naar de begeleiders van Buddywerking Gent. Bij hen kan ik ook altijd terecht als ik me zorgen maak. Zoals die keer dat Annie dagenlang niet op mijn sms’en reageerde. Zonder die professionele begeleiding zou ik het niet aandurven om kwetsbare mensen te helpen. Ik ben nu eenmaal geen hulpverlener. Het zou onverantwoord zijn om zonder de steun van Buddywerking met Annie om te gaan. Zowel voor haar als voor mezelf. Annie is me ondertussen dan ook dierbaar geworden. Ik durf zelfs te beweren dat het contact met haar me een beetje een beter mens heeft gemaakt.’
* Annie is een schuilnaam.
