VRIJE TRIBUNES OP KNACK.BE
Wim Van Hees (vzw Ademloos) over het ‘gekaapte’ Oosterweel-referendum:
‘Ademloos verzamelt sinds l september 2008 handtekeningen om via een referendum de Antwerpse bevolking de mogelijkheid te geven zich uit te spreken voor of tegen de geplande Oosterweelverbinding dwars door en over de stad. Deze week is de kaap van 50.000 handtekeningen genomen: het referendum komt er! Wellicht is deze week (ongewild?) ook de indruk ontstaan dat het Antwerpse college het referendum van Ademloos wou kapen. Laten we de besluitvorming over het Ademloosreferendum uitstellen tot na de ARUP-studie. Maar laten we tegelijkertijd geen weken tot maanden verliezen om een Antwerps front te vormen voor gezonde lucht.’
blogs.knack.be/vrijetribune
BENNO BARNARD OVER SCHAAMTE
Ik ben een erotisch wezen; ik ben tegen het platonisme en voor het tastbare, zinnelijke en lichamelijke; niet toevallig draagt een van mijn lievelingsgedichten uit het werk van W.H. Auden de titel No, Plato, no. Maar publieke seksualiteit is niet erg erotiserend; een zekere suggestie maakt mensen veel interessanter – en is humaner voor de lichamelijk minderbedeelden. Vooral dat laatste punt lijkt me belangrijk. In de verheerlijking van het absolute bloot schuilt ook een verheerlijking van de Uebermensch.
Het absolute bloot in onze cultuur – in de reclame, op de televisie, in de pornografie – zou het succes van het hoofddoekje bij onze allochtone zusters mede kunnen verklaren. Het is dan ook opmerkelijk dat dezelfde weldenkende lieden die geregeld hun stem verheffen tegen censuur en het gevaar van de ‘nieuwe preutsheid’ meestal ook de hoofddoekjes verdedigen. Maar een onsamenhangend wereldbeeld onder hoogopgeleiden dient ons niet te verbazen, want de meesten doen weinig meer dan elkaar napraten.
Ondertussen valt in het openbare leven het decolleté te prefereren boven de boezem.
blogs.knack.be/barnard
DIRK VERMEIREN VANUIT TURKIJE
Elke maandagochtend en vrijdagmiddag hoor ik de Turkse nationale hymne, de Istiklal Marsi, aanwaaien vanaf de speelplaats van de lagere school bij mij om de hoek. Een groet aan de vlag is de traditionele manier waarop de Turkse schoolkinderen de week beginnen en afsluiten. Voor iemand die zijn broek versleet op de Belgische scholen blijft dat een vreemde ervaring. De enige vlaggen die ik me van die jaren kan herinneren, zijn die van de Appelclub en de Melkbrigade. De wekelijkse vlaggengroet en de deelname van scholen aan publieke festiviteiten zijn slechts de meest opvallende exponenten van de nationalistische component in de opvoeding die de Turkse schoolkinderen krijgen. Ook binnen de lessen zelf wordt daaraan ruim aandacht besteed. Ik kan me nooit van de indruk ontdoen dat het Turkse onderwijs er vooral op uit is model-Turken te creëren, en dat in het leerplan van de scholen alles daaraan ondergeschikt is.
blogs.knack.be/turkije
