CHICAGO, AMERIKA’S CHARLEROI

Men zou het bijna vergeten, maar de politieke omgeving waar Barack Obama uit voortkomt behoort tot de meest corrupte van Amerika. Ron Blagojevich, de gouverneur van Illinois, werd maandag in handboeien afgevoerd omdat hij zou hebben geprobeerd de Senaatszetel van Obama te verkopen aan de hoogst biedende. Een grote kanshebber voor die zetel was Jesse Jackson jr, zoon van dominee Jesse Jackson sr. Maar zoon Jackson ontkent dat hij bereid was 500.000 dollar neer te tellen voor het zitje in Washington DC.

Het schandaal houdt Amerika in de ban. Chicago is het Charleroi van Amerika. Obama, de man met het schonehandenimago, is er politiek groot geworden. Dat is een hele kunst. Hij kent het politieke netwerk van de winderige stad als geen ander, en legde er het fundament van zijn carrière, terwijl hij er toch altijd in slaagde buiten alle schandalen te blijven. Ook nu zegt Obama van niets te weten, hij is ‘misselijk’ van de praktijken van Blagojevich. Toch moet het voor hem niet als een verrassing zijn gekomen. (…) Het is duidelijk dat Obama met de zaak in de maag zit. Hij wordt hier ingehaald door het milieu uit het verleden dat het fundament legde voor zijn politieke carrière. Het is een milieu waar Obama liever niet meer van hoort. Het past niet bij zijn messiaanse status. Maar het ís er wel degelijk.

BLOGS.KNACK.BE/EPPINK

VRIJE TRIBUNES OPKNACK. BE

Julien Borremans, mandataris van N-VA: In een aantal Vlaamse kwaliteitskranten wordt pessimist De Wever in de bloemetjes gezet. Met zijn columns en talrijke interviews tracht hij zijn conservatieve beschavingsoffensief als alternatief kracht bij te zetten. De Wever hecht belang aan tradities, identiteit, spontane solidariteit, verantwoordelijkheidszin, gezin, waarden en normen. In zijn beleving ontwikkelt het maatschappelijke weefsel zich op een organische manier. Vervolgens plaatst hij zijn denkbeelden in een eenvoudig wij/zij-schema en verwerpt hij het liberalisme – vanwege de drang naar absolute vrijheid van het individu – en het socialisme, dat te veel naar de dominantie van de staat streeft. De Wever ontleent heel wat van zijn denkbeelden aan de conservatief Edmund Burke (1729-1797) en tracht die op onze hypercomplexe maatschappij toe te passen.

Zo’n boodschap zal bij de Rotaryclubs en de afdelingen van de Marnixring op applaus worden onthaald. (…) Maar De Wever gaat wat kort door de bocht. Hij vergeet dat er in zijn partij ook progressieve en links georiënteerde flaminganten rondlopen, die niet bijster gelukkig zijn met de automatische koppeling van de N-VA aan rechtse, conservatieve denkkaders. Dit is een aberratie, omdat er in het denken van De Wever geen plaats is voor de sociaaleconomische omstandigheden waarin mensen leven. Dat werkt op z’n minst even determinerend als waarden, normen, cultuur… Als historicus zal onze voorzitter dat zeker weten. (…) De Wever wordt terecht als een gevierd columnist beschouwd, en heeft met zijn stevige communautaire verhaal de partij op de kaart gezet. Hij kent de kracht van het geschreven en gesproken woord. Maar door zijn publieke optreden verengt hij de partij en de vraag naar meer autonomie tot een conservatieve strijd. Hij bevestigt andermaal het beeld om van Vlaanderen ‘een Beieren aan de Noordzee’ te maken.

BLOGS.KNACK.BE/VRIJETRIBUNE