ROEL VERNIERS MOT IN DE MISS
Het is wat met die missen. De één kon geen Vlaams toen ze eraan begon en liet onlangs nog per DNA-post onderzoeken of haar vriend niet naast de pot heeft gepist. De ander krijgt een kroontje op het moment dat haar missmaker zo zwaar onder vuur ligt, dat alleen medelijden nog past. Waarop hoopt zo’n Yoni Mous? Op een fuif met het kappersgild? Een meet-and-greet met Kelly Pfaff? Een nieuwe auto en wat drinkgeld voor een jaar? Peanuts voor een staande lamp op champagnefeestjes.
Op televisie. Treurwilgen, half over een beekje melancholie. Up with people-sterretjes. De maag in de knoop. Alleen stress jaagt missen in de armen van showbizz en nepjuwelen. Tussen staal en pluche, tussen Liekens en Van Looy; daartussen een slagveld van de missverkiezingen. Met als kadavergieren; de managers. Zakenlui die hun stropdas dragen als een soa.
Ignace Crombé. Stond in het casino te glunderen van uitgesteld gelijk. Ook al daagden twee meiden niet op en schoven enkel verkopers van hotellobbymeubilair en marktkramers aan de feestdis. Noemt zich prompt professioneel, een trainer, een manager. Elke manager die in twee maanden tijd 600 mails naar één werknemer stuurt, is of niet geschikt voor de job of een emotioneel wrak. Er zijn volgens ‘De Standaard’ drie opties voor Miss Belgian Beauty. Tweejaarlijks maken, gewoon voortzetten of verkopen. Ik zeg: opdoeken. Charlatans eruit. Misschien terugkeren na de midlifecrisis.
Crombé, missmaker. Droomt zich de Hugh Hefner van de West-Vlaamse modellenindustrie. Met dat verschil: Hefner scoorde onlangs nog een tweeling. Crombé doet het met Miss Mol.
BLOGS.KNACK.BE/ENTRAKT
PETER TERRIN TIPT EEN GOED BOEK
Een goed boek wil men delen met vrienden. Men beeldt zich graag vrienden in, aan wie men een buitengewone leeservaring cadeau zal doen. Hoe kan die vriend een vriend zijn als hij niet voelt wat jij voelt, bij dezelfde opeenvolging van dezelfde woorden? Literatuur vermag dit waanzinnig verlangen op te wekken. Ik reik naar het glas, neem een slokje glinsterende wijn, lees.
Ik zou niet alleen vrienden aanraden de jonge Nederlandse schrijver Robbert Welagen te lezen. Zij het steeds op zondagmiddag in een stille, zonnige tuin. Niet vroeger dan vier uur. Witte wijn binnen bereik.
Verveling is de tijd die zich ophoudt tussen de seconden. De twee korte romans die Welagen tot nog toe heeft gepubliceerd, ‘Lipari’ en ‘Philippes middagen’, onttrekken zich ten enenmale aan de tikkende dwingeland die onze dagen afgemeten verkavelt. De vederlichte zinnen brengen aangename leegte en verpozing; minuten duren twee keer zo lang. Je herinnert je je ooit verveeld te hebben. Die herinnering is weldadig. Verveling is een vorm van vrijheid, en Welagens proza past als een sleutel in het slot.
BLOGS.KNACK.BE/TERRIN
DERK-JAN EPPINK OVER HET DERDE DEBAT OBAMA-MCCAIN
Het derde debat tussen Obama en McCain was geen gamechanger. Obama surft op de golven van de volkswoede over de kredietcrisis naar het Witte Huis. McCain kan daar op eigen kracht geen verandering meer in aanbrengen, al was hij in het derde debat op zijn best. Hij kan alleen nog hopen op een gebeurtenis van buitenaf: een internationale politieke crisis, een terreurdaad of een ernstige fout van Obama.
BLOGS.KNACK.BE/EPPINK
