De dubieuze benoemingen op haar kabinet hebben Franstalig minister van Onderwijs en Cultuur Joëlle Milquet (CDH) de kop gekost. Daar lijkt bijna niemand om te rouwen, ook niet in haar eigen partij.

Het klinkt hard maar het vertrek van Joëlle Milquet zal weinigen verdrietig stemmen. Alvast niet haar talrijke politieke tegenstanders. Zeker in Vlaanderen had menig toppoliticus er een fortuin voor over om niet met haar in de ring te hoeven stappen. ‘Madame Non’ haalde tijdens onderhandelingen collega-politici het bloed onder de nagels vandaan. Koppig dwarsliggen, telkens weer nieuwe bezwaren opwerpen en zich doodvechten voor pietluttigheden: dat kon ze als de beste.

Maar ook in haar eigen, noodlijdende partij wordt zachtjes een zucht van opluchting geslaakt. Haar groeiende reeks blunders en misstappen hebben de historische verdienste die Milquet onmiskenbaar voor haar partij heeft gehad al lang in de schaduw gesteld. De manier waarop ze partijgenoot Melchior Wathelet, die intussen de politiek de rug heeft toegekeerd, na de teleurstellende verkiezingen van 25 mei 2014 publiekelijk afmaakte, was pijnlijk.

Ook bij gewezen kabinetsmedewerkers, die zich niet staande wisten te houden in de heksenketel van haar kabinet, is het mededogen waarschijnlijk ver te zoeken. Nogal wat medewerkers van Milquet gaven er na verloop van tijd de brui aan, murw getreiterd en soms letterlijk ziek gemaakt door het chaotische, veeleisende en autoritaire karakter van de minister.

Als partijvoorzitster redde Milquet de slabakkende PSC dankzij een min of meer geslaagde vernieuwingsoperatie (tijdelijk) van de ondergang. En door haar alliantie met PS-voorzitter Elio Di Rupo, met wie ze het prima kan vinden – Karel De Gucht (Open VLD) noemde Milquet ooit een gauchiste – verzekerde ze het CDH van regeringsdeelname in de Franstalige deelregeringen. In haar thuisbasis Brussel gaf Milquet kansen aan vrouwen, jonge mensen en allochtonen. Het CDH bleef er geplaagd door een gebrek aan smoel, maar met de persoonlijke populariteit van Milquet zat het wel snor. Met name in de Afrikaanse gemeenschap werd ‘mama Milquet’ op handen gedragen.

Maar die openheid naar een nieuwe achterban ging hand in hand met ouderwets politiek dienstbetoon. Dat laatste heeft Milquet de das omgedaan. Justitie struikelt over de indienstneming van acht kabinetsmedewerkers in de aanloop naar de verkiezingen van 2014 en beschuldigt Milquet van belangenvermenging. Het extra personeel zou uitsluitend zijn ingehuurd voor haar persoonlijke verkiezingscampagne. Het gerechtelijk onderzoek loopt nog en Milquet houdt haar onschuld staande. Maar als juriste beseft de gevallen toppolitica ongetwijfeld hoe zwaar de aantijgingen wegen.

Han Renard

Haar groeiende reeks blunders heeft de verdiensten van Milquet voor haar partij in de schaduw gesteld.