De Rode Duivels spelen zaterdag tegen Wales hun laatste match in de WK-voorronde. Zelfs bij een nederlaag volgt zo goed als zeker een testmatch.

België staat 48ste op de Fifa-wereldranglijst. Hoe die lijst wordt samengesteld, is een geheim dat alleen de samensteller ervan doorgrondt. Zo wordt, bijvoorbeeld, de uitslag op verplaatsing tegen een sterkere ploeg vermenigvuldigd met de vierkantswortel van het aantal gespeelde wedstrijden tegen mindere ploegen, en vervolgens gedeeld door de gemiddelde temperatuur van de maand waarin de match gespeeld wordt. Waarna de overeenkomstige score van twee jaar geleden nog voor één achtste wordt meegeteld.

Of zoiets. Niet proberen te begrijpen. Die Fifa-ranglijst heeft exact zoveel belang als men er zelf aan hecht. Welnu, Knack hecht veel belang aan de Fifa-ranglijst. België is naar ons gevoel inderdaad het 48ste land in de wereldrangschikking, het is precies de plaats waarop wij thuis horen. Wie laatdunkend doet over Aziatische en Afrikaanse landen die ons voorafgaan, moet zich de jongste resultaten tegen Aziatische en Afrikaanse landen voor de geest halen. België-Saudi-Arabië 0-1. En België-Marokko 1-0, met twee ballen op onze lat, hoerenchance, en een buitenissig goed keepende Michel Preud’homme of het was 1-5.

Wij zijn dus 48ste, en dat is verschrikkelijk. Het toont aan dat de toestand van ons voetbal dramatischer is dan een optimistisch gestemde ziel uit enkele positieve tekenen zou kunnen opmaken. Want met Lierse, Ekeren, Anderlecht en Club Brugge nog altijd Europees aan de slag, kunnen onze clubs weer aanvaardbare internationale resultaten voorleggen. En tenzij een groot Nederlands-Turks complot roet in het eten komt strooien, maken de Rode Duivels een kans om zich via een dubbele testmatch te plaatsen voor de eindronde van de wereldbeker. Dat zal van een goede loting afhangen, want met tegenstanders als Engeland of Italië op ons bord mogen we het vergeten.

Mocht België zich kwalificeren voor Frankrijk, dan zorgt het voor een unieke stunt. Het heeft zich dan als enige ter wereld voor de vijfde keer op rij geplaatst voor de eindronde van de wereldbeker. Alleen Rusland kan die krachttoer evenaren, maar aangezien de Russen pas sinds de wereldbeker ’94 onder eigen vlag aantreden, zonder de kameraden uit Oekraïne, tellen we hen niet mee. Vijf andere landen kunnen in Frankrijk eveneens hun vijfde opwachting op rij maken : Duitsland, Spanje, Italië, Brazilië en Argentinië. Maar die hebben hun kwalifikatie niet elke keer moeten afdwingen omdat ze soms, als gastland of als titelverdediger, rechtstreeks geplaatst waren.

ENKELE ALARMERENDE UITSLAGEN

Kwalifikatie voor Frankrijk rechtvaardigt dus een hoge Belgische borst, maar andere voortekenen leiden tot bezorgdheid. Het fysiek en technisch niveau van de Belgische competitie is lager dan in de meeste ons omringende landen. Vele clubs kampen met een ontoereikende infrastructuur en een hoge schuldenberg. En onze velden worden overspoeld door een eindeloze rij buitenlandse huurlingen die weinig toegevoegde waarde brengen, en als ze dat wel doen al na een paar maanden weer verdwijnen naar rijkere oorden.

Die buitenlanders staan in de weg van de Belgische jongeren, en het arrest-Bosman zorgt er bovendien voor dat steeds meer clubs de investeringen in de jeugdwerking terugdraaien. Twee fenomenen die niet zonder gevolgen kunnen blijven. Belgische nationale elftallen hebben de voorbije maanden een paar alarmerende resultaten geboekt. Zo werden de min-twintigjarigen op het wereldkampioenschap in Maleisië met 10-0 omver geblazen door Brazilië, dat zelf in de kwartfinale de duimen moest leggen tegen Argentinië, en dus niet eens het sterkste land op dat WK was. En de beloften gingen in Den Haag met 5-2 de boot in tegen Nederland, hoewel dat al na een half uur met tien stond toen Feyenoorder George Boateng werd uitgesloten. Op dat moment was de stand 1-1.

Een dag later bleek het A-elftal meer dan enkele maatjes te klein voor de Oranje-elite. Er heerste vooraf nochtans enig optimisme, nadat de nieuwe bondscoach Georges Leekens een negen op negen had neergezet na moeilijke uitwedstrijden in Wales en Turkije, en een simpele thuismatch tegen San Marino. Daarmee kwam de einronde, die acht maanden voordien definitief verloren leek, plotseling opnieuw in zicht. Nederland had meer talent, zoveel was zeker, maar België had weer een hecht blok dat kon koken volgens zijn aloude recept : sterke verdediging en vlijmscherpe counters.

Dat bleek een verkeerde inschatting. Nederland tikte, schijnbaar zonder moeite, superieur de bal rond, en de Rode Duivels kwamen net voor en net na de rust hooguit een kwartiertje aan mee voetballen toe. Het middenveld kon technisch en fysiek niet tippen aan het Nederlandse, het aanvalsduo Oliveira– Mpenza kreeg nauwelijks één bruikbare bal aangespeeld, en het ergst van al was het falen van onze verdediging. Zowel defensief als bij het uitvoetballen. De conclusie na het 3-1 verlies tegen een Holland op trainingstempo, was hard : wat wij in België spelen, dat is geen voetbal. De minst goede bij Nederland was Michael Reiziger. Hij staat rechtsback bij Barcelona. Winston Bogarde van AC Milan zat op de bank. En Marc Overmars van Arsenal was niet eens opgeroepen ! Daarmee is alles gezegd.

We zullen wel winnen tegen Wales, dat enkel teert op Ryan Giggs. Daarna kan een gunstige loting ons via het barrageduel naar Frankrijk leiden. Aangezien tegenwoordig, dixit Raymond Goethals, iedereen aan die eindronde mag deelnemen, bereiken we misschien wel de tweede ronde. Als we dan nog wat geluk hebben, halen we mogelijk de kwartfinale. En van dan af aan is alles mogelijk. Maar zelfs al wint België de wereldbeker, dan nog mogen we niet om de realiteit heen draaien : we kunnen niet meer mee.

Koen Meulenaere

Misschien staat België wel op zijn juiste plaats in de Fifa-ranglijst. Op de foto Enzo Scifo in duel met Michael Reiziger.