‘Weet je wat mijn eerste gedachte is als ik ’s ochtends wakker word? Weer een dag dichter bij de dood.’ Met deze o zo vrolijke noot begint Hechten, de tragikomedie die Stefaan Van Brabandt schreef in opdracht van Bruno Vanden Broecke, Ruth Beeckmans en Matteo Simoni.
Jullie zijn ook bekend als Dirk, Ingrid en Smos uit Safety First. Ontstond dit idee op de set?
BRUNO VANDEN BROECKE: Ja. Maar we zijn bovenal drie toneelbeesten die willen samenspelen. Dus vroeg ik Stefaan om een tekst te schrijven. Hij levert steeds teksten af vol mooie zinnen, plezante scènes én scherpe standpunten over onderwerpen die symptomatisch zijn voor de ‘drukdrukdrukke’ tijd waarin we leven. Socrates, de monoloog die ik met Stefaan maakte, toont dat ook.
Wat is er aan de hand met het hechten in onze samenleving?
VANDEN BROECKE: Lees de recentste werken van denkers als Dirk De Wachter, Johan Braeckman of Ignaas Devisch. Allemaal proberen ze de vinger op onze jachtigheid te leggen. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat we ons collectief verliezen in oppervlakkigheden die overal gefaciliteerd worden. Het is bijvoorbeeld perfect mogelijk om je vanuit je zetel met een klik te engageren en de volgende dag toch maar weer van dat engagement af te zien.
Er zijn ook zo veel afleidingen. Dat is niet per definitie slecht, maar het zorgt er wél voor dat jonge mensen meer moeite hebben om verder te gaan dan vluchtige ontmoetingen. Het ontbreekt hen aan tijd en rust om zich te hechten en een plaats te vinden van waaruit ze hun leven kunnen opbouwen. Mijn grootste bekommernis zijn mijn drie kinderen. Ik wil hen zo opvoeden dat ze niet als een raket afgeschoten worden en zomaar wat in de ijle, virtuele wereld blijven rondhangen, maar in staat zijn om een haven te vinden en zich te hechten.
Iets wat de drie personages in Hechten niet lukt?
VANDEN BROECKE: Nog niet. Ik speel Wim, een goedaardige, vereenzaamde man die elke dag aan de dood denkt en heel graag naar series kijkt. Met een glas Orval in de hand en een kommetje kaasblokjes op schoot. Zijn halfbroer Gert – gespeeld door Matteo – heeft een radicaal ander, meer stuiterend bestaan. Hij fladdert van vrouw naar vrouw en ziet met lede ogen aan hoe Wim slechts van kaasblokje naar kaasblokje wipt. Daar wil hij wat aan doen. Dus geeft hij zijn halfbroer een avond met een escorte cadeau. Wanneer Lise binnenbanjert, verandert hun leven. De drie confronteren elkaar met hun onvervulde verlangen naar geborgenheid. Dat is het uitgangspunt van een stuk vol gênante, ambetante en grappige (mis)toestanden.
En waartoe leiden die toestanden?
VANDEN BROECKE: Tot een fijne theateravond! Een feestje. Het is toch niet omdat we een diepzinnig onderwerp aansnijden dat we zwaar theater moeten serveren waar je nadien lang over moet nadenken alvorens er iets van te begrijpen of tot een ‘inzicht’ te komen? Ik geloof niet in de spagaat tussen toegankelijk volkstoneel en hermetisch intellectueel toneel. Ik houd van belevingstheater voor iedereen. Kijk naar de affiche: een aandoenlijk beeld dat iedereen aanspreekt. Wij maken toneel dat op een lichte manier een diepzinnig onderwerp aansnijdt. Onze lat ligt hoog, onze drempel is laag.
Dus verwelkomt u het publiek opnieuw, zoals u vaak doet?
VANDEN BROECKE: Wie weet. (lacht) Toneel bestaat bij gratie van het publiek. Ik erken dat publiek graag in zijn rol. En dat erkennen van iemand, het volle aandacht geven aan iemand is ook exact waar het hechten begint. Dus hopen we met Hechten een stuk te spelen dat niet alleen over dat ‘hechten’ gaat, maar je ook een hecht gevoel bezorgt.
Hechten gaat op 1 april 2016 in première in C-Mine in Genk en reist vervolgens door Vlaanderen.
De speellijst vindt u op www.uitinvlaanderen.be.
Els Van Steenberghe
‘Ik wil mijn kinderen zo opvoeden dat ze niet als een raket worden afgeschoten en zomaar wat in het ijle blijven rondhangen.’
