Ze zouden vanuit Frankrijk naar België rijden met misschien wel duizenden auto’s, werd gezegd. Het ‘konvooi van de vrijheid’ zou eerst Parijs en dan Rijsel platleggen en vervolgens naar Brussel trekken. Want de deelnemers zijn boos. Op het coronabeleid, al loopt dat op zijn laatste benen. Op de Europese instellingen. Op ‘de politiek’ tout court.
Het had een mooi beeld kunnen zijn: een stoet van statige Citroën DS’en – mogelijk de mooiste auto die ooit in massaproductie is gebouwd – die uit Parijs wegtrekt, vergezeld van deux-chevauxtjes en Renault 4’s, als zichtbaar bewijs dat het protest ging om de vrijheid van de kleine man.
Het verliep anders. Ze kwamen in gespreide slagorde, sommigen dwaalden door Vlaamse dorpjes. De Belgische politie moest filterbrigades aanleggen om dit doordeweekse konvooi te herkennen – een beetje DS zou al van honderden meters opgevallen zijn. Nu werden de Franse wagens afgeleid naar een verloren betonvlakte, Heizelparking C. Daar kregen ze het gezelschap van deze inlandse mannen in hun oversized pick-ups. De leeuwenvlaggen signaleren: hoe radicaler de Vlaming, hoe bozer hij ook is. Behalve op de Franse vrienden: de Guldensporenslag is al lang voorbij. Om de een of andere reden doet dit tafereel vooral denken aan het voorlopige Waterloo van het anticoronaprotest. Het is moeilijk patseren als er echt niemand aanwezig is om indruk op te maken.
